Το σκέφτομαι εδώ και καιρό, το να κάνω blog. Αλλά το ξέχασα, όπως τα περισσότερα απ' όσα λέω χρόνια να κάνω: να μην είμαι εμπαθής, να χορεύω, να πάρω μια φωτογραφική μηχανή υποθαλάσσια και πατίνια (όχι υποθαλάσσια), να καπνίζω ελάχιστα αν όχι καθόλου, να ζωγραφίζω περισσότερο και κυρίως να μην έχω στο μυαλό μου συνεχώς ανούσια πράγματα ή τιποτα. Μάλλον γι' αυτό δεν ευτυχώ.
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, όλα ήρθαν πολύ εύκολα : φυσιολογική οικογένεια, την οποία φυσικά αναλύω και ψυχαναλύω μέχρι αηδίας, η σχολή που ήθελα, άνθρωποι πολλοί που αγαπώ και μ' αγαπούν. Παρ' όλ' αυτά πάντα αναζητούσα την ευτυχία- μάλλον γι' αυτό δε την εβρισκα. Στο μυαλό μου πράγματα πάνε κι έρχονται.
Όσο περνάει ο καιρός έρχονται κι άλλα βολικά, κι άλλοι φίλοι, ένας άνθρωπος μαγικός με σάρκα και οστά (!) που με συντροφεύει. Τίποτα τραγικό δε με βρήκε, παραδόξως για το μυαλό μου, η ζωή κυλάει και κυλάει. Τρομαχχχχτικό.
Το ενεργοποίησα λοιπόν πριν μήνες αλλά δε βρήκα κάτι να πω. Ντροπές, ανασφάλεια και τέτοια. Γράφω από παλιά. Έχω γεμίσει αμέτρητες σελίδες οι οποίες στοιβάζονται χωρίς κανένα λόγο και σκοπό. Κατά καιρούς γραφόντουσαν γράμματα αλλά μεγάλωσα πια για να στέλνω στον καθένα (κι ας μην είναι ο καθένας!) τις σκέψεις που ξετυλίγονται μέσα στη κούτρα μου Τρομάζω κι εγώ πια με την ασυναρτησία μου, η οποία έχει τη τάση να αναπτύσσεται γραπτώς. Αλλιώς όμως έιναι να γράφεις στο άγνωστο ή σε γνωστούς και άλλο σε άγνωστους.
Τέλοσπάντων. Αποφάσισα πως δε μπορώ πια να γράφω ούτε στο άγνωστο ούτε σε γνωστούς. Ο ι άγνωστοι είναι η ισορροπία.- τώρα ξέρω πως η ισορροπία είναι καπου ανάμεσα στο να κοιμάται κανείς αγκαλιά με αυτόν που αγαπά, να δημιουργεί, ν' απλώνει ρούχα, να στοχεύει, ν' απογοητέυεται (από τον εαυτό του κυρίως) και ούτω καθεξής.
Ήθελα, θυμάμαι, να κάνω κάτι γι' αυτό το κόσμο γιατί πιστεύω πως μόνο όταν κάνει καθένας ότι μπορεί γι' αυτό το κόσμο τα πράγματα πάνε καλά, σε αυτόν και στους άλλους. Δε ξέρω αν αυτό είναι αισιόδοξο. Ίσως. Αν αναλογιστούμε την ανθρώπινη φύση όμως..
Βλακείες, πλατιάζω. Γενικά και εν συντομία χρειάζομαι να γράφω. Για την ισορροπία μου, όπως ξαναείπα.
Καληνύχτα*
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, όλα ήρθαν πολύ εύκολα : φυσιολογική οικογένεια, την οποία φυσικά αναλύω και ψυχαναλύω μέχρι αηδίας, η σχολή που ήθελα, άνθρωποι πολλοί που αγαπώ και μ' αγαπούν. Παρ' όλ' αυτά πάντα αναζητούσα την ευτυχία- μάλλον γι' αυτό δε την εβρισκα. Στο μυαλό μου πράγματα πάνε κι έρχονται.
Όσο περνάει ο καιρός έρχονται κι άλλα βολικά, κι άλλοι φίλοι, ένας άνθρωπος μαγικός με σάρκα και οστά (!) που με συντροφεύει. Τίποτα τραγικό δε με βρήκε, παραδόξως για το μυαλό μου, η ζωή κυλάει και κυλάει. Τρομαχχχχτικό.
Το ενεργοποίησα λοιπόν πριν μήνες αλλά δε βρήκα κάτι να πω. Ντροπές, ανασφάλεια και τέτοια. Γράφω από παλιά. Έχω γεμίσει αμέτρητες σελίδες οι οποίες στοιβάζονται χωρίς κανένα λόγο και σκοπό. Κατά καιρούς γραφόντουσαν γράμματα αλλά μεγάλωσα πια για να στέλνω στον καθένα (κι ας μην είναι ο καθένας!) τις σκέψεις που ξετυλίγονται μέσα στη κούτρα μου Τρομάζω κι εγώ πια με την ασυναρτησία μου, η οποία έχει τη τάση να αναπτύσσεται γραπτώς. Αλλιώς όμως έιναι να γράφεις στο άγνωστο ή σε γνωστούς και άλλο σε άγνωστους.
Τέλοσπάντων. Αποφάσισα πως δε μπορώ πια να γράφω ούτε στο άγνωστο ούτε σε γνωστούς. Ο ι άγνωστοι είναι η ισορροπία.- τώρα ξέρω πως η ισορροπία είναι καπου ανάμεσα στο να κοιμάται κανείς αγκαλιά με αυτόν που αγαπά, να δημιουργεί, ν' απλώνει ρούχα, να στοχεύει, ν' απογοητέυεται (από τον εαυτό του κυρίως) και ούτω καθεξής.
Ήθελα, θυμάμαι, να κάνω κάτι γι' αυτό το κόσμο γιατί πιστεύω πως μόνο όταν κάνει καθένας ότι μπορεί γι' αυτό το κόσμο τα πράγματα πάνε καλά, σε αυτόν και στους άλλους. Δε ξέρω αν αυτό είναι αισιόδοξο. Ίσως. Αν αναλογιστούμε την ανθρώπινη φύση όμως..
Βλακείες, πλατιάζω. Γενικά και εν συντομία χρειάζομαι να γράφω. Για την ισορροπία μου, όπως ξαναείπα.
Καληνύχτα*
