ψωνίζω, μέσα στο μυαλό μου, από κάθε κατάστημα, σχεδόν, που προσπερνάω με το κτελ. μπαίνω, κοιτάζοντας επίμονα τις βιτρίνες, διαλέγω, συγκρίνω τις τιμές. δεδομένου του ποσού το οποίο αποτελεί τον μισθό μου είναι μια εκτονωτική διαδικασία. το ίδιο κάνω και στα σπίτια, συνήθως το βράδυ. οι βιτρίνες έχουν κοπάσει και τα σπίτια δείχνουν το εσωτερικό τους. στραβολαιμιάζω μήπως και προλάβω να δω κάτι παραπάνω. το ξέρω ότι είναι αδιάκριτο.

και υπάρχει και ο ουρανός, κομμένος από μπαλκόνια, γλάστρες, ρούχα και κεραίες, πολλές κεραίες. μετά έρχονται τα εργοστάσια και τα μεγάλα εμπορικά. οι τράπεζες. και μετά μόνο φύση, ξαφνικά. εκεί δεν αγοράζω τίποτα. ούτε γίνομαι αδιάκριτη. και ευγνωμονώ το κτελ. δεν σκέφτομαι τον ουρανό τότε γιατί δεν είναι πια παράταιρος. 

σήμερα φύσαγε. και ήταν τόσο όμορφοι οι άνθρωποι. με τα παντελόνια τους και τα μαλλιά τους να ανεμίζουν, πίσω, έξω από το τζάμι.