Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Να 'μαστε πάλι..

..αγαπητό μπλογκ.

Μέσα κοιμάται η Άισεγιούλ, ωραίο όνομα ε;

Και νοιώθω ευγνωμοσύνη, για τη νύχτα, για την κοπελίτσα μέσα που ο Αλλάχ μας έτυχε να γνωριστούμε.

Δεν νοιώθω κάποια υπερδύναμη, όπως άλλες φορές, που ήμουν μόνη ωσάν το λεμόνι, καλή ή κακή υπερδύναμη. Και αυτό με χαροποιεί, ίσως τελικά να έγινα άνθρωπος.

Ξέρω πως κάποια στιγμή, που θα είμαι σε ασφαλές-ανθρώπινο-αγκαλιά έδαφος έχω να ρίξω καταρράκτες δακρύων. Αλλά μέχρι τότε απολαμβάνω το να ρεμβάζω το ταβάνι μου από το διπλό και άδειο κρεβάτι μου, το να απλώνομαι σε αυτό, το να ξυπνάω χωρίς το βάρος του κόσμου στο στήθος μου,  το να γνωρίζω ανθρώπους και να είμαι εγκάρδια χωρίς καμιά υψίστης σημασίας αποστολή να με περιμένει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου