Ε-ε-έρχεται!

Εκτέλεσα τα ''οικογενεικώς'' εις την Θεσσαλονίκην, την Κέρκυραν, και το κρύο Μέτσοβον, ήταν πάρα πολύ ωραία, όλα όπως τα φανταζόμουν ακριβώς - δε πήγα τελικά Τρίκαλα στο φίλο μου τον Τ., γύρισα με ένα σωρό φαγητά -γιαγιά masterchef- ώστε να συνεχίσω να παχαίνω και στο νέο έτος, να μη ρέψει το ''παιδί''.

Μετά από τρελό πονοκεφάλιασμα και ταλαιπωρία στην επιστροφή, πίσω εδώ βρήκα -ευτυχώς- την αναμενόμενη υποδοχή: λίγο αμήχανα τη πρώτη ώρα και μετά ρολόι, πολλά άπλυτα πιάτα και χουχούλιασμα. Ξύπνια εδώ και ώρες στη μικρή φωλιά, δε με χωρεί ο τόπος και στριφογυρίζω. Πίνω καφέ και διάλεξα παστίτσιο το οποίον εβρίσκεται εις την κατάστασιν του ξεπαγώνειν προς καταβροχθισμόν. Το μικρό μου κοιμάται και κοιμάται και αγνοεί κάθε είδους τηλεφώνημα, κουδούνι για κάλαντα και παντός τύπου αγκαλιές με σκοπό την αφύπνιση, οπότε πάω για καφέ- πώς αλλιώς και καλύτερα να αποχαιρετήσεις τη χρονιά παρά με πολύ γέλιο και παιχνίδι; Αν έχει μονόπολη πάλι θα χάσω, αλλά θα πάρω το αίμα μου πίσω στο σκάκι!

Απολογισμός: η δεκαετία των είκοσι περνάει νεράκι, ευτυχώς το νεράκι αυτό ξεπλένει χρόνο με το χρόνο κόμπλεξ, φόβους, κατάλοιπα, ανασφάλειες και αναστολές, νομίζω ότι μαθαίνω ν' αγαπώ σιγά- σιγά, δε θέλει ένταση και πυροτεχνήματα αλλά κατανόηση και αποδοχή των λαθών εμού του ιδίου. Έτσι οι φίλοι γλυκαίνουν και μένουν και οι γονείς δεν είναι τέρατα και κυρίως εγώ δε νοιώθω τέρας, συνεπώς δε πρήζω (εντάξει, όχι τόσο!) την αυτού μεγαλειότης πρίγκιπα. Ο ιδανικός κόσμος όπου όλοι πρέπει να είναι κάπως - σύμφωνα με μένα, άρα εγώ είμαι η γαμάω - δεν υπάρχει και καλύτερα. Ωστόσο, στην άλλη όψη του νομίσματος, όσο ελευθερώνεσαι, τόσο νοιώθεις πως πρέπει να φροντίσεις εσύ τον άνθρωπο - εαυτός και δε ξέρεις από πού ν' αρχίσεις. Τί σκατά θέλει πια; Ο ιδανικός κόσμος που λέγαμε; Τον κρατάω για κάτι, που αφορά μόνο εμένα και ταυτόχρονα όλους. Ίδωμεν....!