Κουλουριασμένος στα στρωσίδια δεν τον χωρά το μυαλό του. Βρίσκει τον διακόπτη, ανάβει το μικρό φωτάκι. Ανακάθεται πανικόβλητος. Συνειδητοποιεί την εικόνα των γυμνών του ποδιών καθώς κρατάει το κεφάλι του μέσα στα δυο του χέρια. Ησυχάζει λίγο. Κοιτά πώς ξεπροβάλλουν σιωπηλά, έτοιμα να τον πάνε, αντίθετα με το μυαλό του που ροκανίζει σκέψεις, χωρίς να φαίνεται και χωρίς να τον πάει πουθενά. Και καταλαβαίνει ότι δεν τους δίνει ποτέ καμία συνειδητή σημασία. Ακούραστα και υπάκουα, φιλότιμα πόδια.

Η πρώτη σκέψη του λέει να πιει αλκοόλ πολύ και μετά να ξεχαστεί μέσα σε ένα όμορφο πρόσωπο, να το χαϊδέψει και μετά να χαϊδέψει τη μέση της, να δεχτεί στοργή. Δεύτερη σκέψη ότι έτσι μόνο αποφεύγει. Τον ίδιο.

Να πιαστεί αλλού. Οι φίλοι. Σιωπή. Οι καημένοι οι φίλοι, στέκουν πάντα εκεί, ευεργετικοί και σκληροί, τον κοιτάνε θλιμμένα, ακόμα και μέσα στον ενθουσιασμό τους. Ξέρουν πως δεν είναι ευτυχής. Ξέρει πως δεν είναι κι εκείνοι ευτυχείς. Ακόμα πιο θλιμμένα κοιτούν οι δικοί του. 

Πνίγεται μέσα στη μεγάλη εικόνα του εαυτού του, στον μικρόκοσμό του και κάνει σαματά, «σώστε με».

Φλερτάρει με οποιαδήποτε, είναι όλες ξένες και εξερευνήσιμες. Αν είναι καλές μαζί του, γλυκές και εγκάρδιες, δοτικές, του κάνουν ιδιαίτερο καλό. Θέλει μια όμορφη και δοτική να τον σώσει. Έλκεται από την πιο κοντινή. Πάντα ήταν όμορφη. Και δοτική, γι’ αυτό άλλωστε είναι και φίλη του.

Αγαπά μιαν άλλη, μακρινή. Αν είχε μία και μόνο μία νύχτα ζωής θα την περνούσε μόνο μαζί της, να την κρατά. Αλλά μόνο έτσι, μόνο αν σκεφτεί αρνητικά– αν ήταν η τελευταία νύχτα. Οι αρνητικές σκέψεις έχουν ταυτιστεί μαζί της.

Για την πρώτη μέρα, θα 'θελε μια άγνωστη ερωμένη, να τον καθαρίσει. Θα θέλει όμως κι αυτή αγάπη. Θα είναι ένα ζωάκι που χρειάζεται ανάσες για να ζεσταθεί. Και αυτός πνίγεταιι.

Δεν θα κοιμηθεί. Είναι ήδη πρωί. Φτιάχνει καφέ. Φοβάται τις ώρες που θα έρθουν, τις ώρες που το μυαλό του θα συνεχίσει να δουλεύει.

Γιατί το μυαλό είναι μυαλό, γιατί δεν είναι υπάκουο και φιλότιμο όπως τα πέλματά του;

Δεν είμαι αυτός που θες, παρ' το χαμπάρι ρεεεεε!!!

Πότισα..

..τις τουλίπες μου και το μπονζάι του Θ. Πάλι κοιμήθηκα λάθος ώρες, η συγκάτοικός μου σε λίγο θα γυρίσει από τη δουλειά, θα έχει δουλέψει οκτάωρο κι εγώ ξεκινάω τη μέρα μου.
Αλλά δούλευα σχεδόν όλο το βράδυ. Και θυμήθηκα πριν γίνω κοιμωμένη ότι φροντίζοντας το μικρό κήπο μέσα σου (αχ τι γλυκό και κοριτσίστικο!) ο έξω κόσμος είναι ευχάριστα, ενθουσιαστικά βιώσιμος.
Κάτι γίνεται. Μπορώ να κάνω ότι βάλλω στο μυαλό μου, ο κόσμος βαίνει καλώς, δεν παρασιτώ, δεν φυτοζωώ, έχω κάτι να πω. Ταυτίζομαι με τις τουλίπες και το κόκκινο (εν δυνάμει) μπονζάι και ανατσουτσουρώνω. Και ήλπιζα να έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω. Αλλά μπα.

Αύριο θα σηκωθώ νωρίς, έχω ένα συστημένο, τρομάρα του, ποιός είναι;

Να και ο ατάλαντος.

''τα νύχια μου θα μπουν στις σάρκες σου
η αλήθεια -έτσι δε λένε;- είναι οδυνηρή
κι έχει ανάγκη να ξέρεις απ' το αίμα σου
έχει ανάγκη απ' τις λαβωματιές σου
απ' αυτές και μόνον θα περάσει - εάν περάσει
κάποτες η ζωή που μάταια έψαχνες
με το σφύριγμα του ανέμου και τα ξωτικά
και τις κόρες με τους ήλιους επάνω στα ποδήλατα.

Μπρος! Ανοίξου! Φύγε!
Δίχως ρόπαλο και δίχως σπήλαιο
μες στους εξαγριωμένους βροντοσαύρους
κοίταξε να βολευτείς μονάχος σου
να εφεύρεις μια γλώσσα ίσως τσιρίζοντας:
ι ι ι ι ι.

Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει.''

Συγκλονιστήκατε, ε ε ε; Δε φταίω εγώ, λίγο η ημέρα ποίησης, λίγο το ότι το 'χω ρίξει στα βιβλία και στον Ο.Ε. Ανεχτείτε.

αρχίζω...

..σιγά σιγά να ξεμεθάω.

Τους πάγωσα..

..τους ανθρώπους, τί την ήθελα εγώ τη διαχείριση, και σε τρεις πολυκατοικίες κι όλα, μου λέτε, τί; Δεν έφτασε το πετρέλαιο με τον παγετό που έκανε αυτές τις μέρες, το κάψαμε, λεφτά δεν είχα να βάλλω άλλο, μου χρωστάνε τα κέρατά τους. Μείναμε δύο βράδια χωρίς θέρμανση, τελικά σήκωσα δικά μου (εάν το καταλάβει ο κηδεμόνας μου την έχω κάτσει), έβαλα σήμερα πετρέλαιο και σαν να μην έφτανε αυτό ο ένας ο καυστήρας δεν παίρνει μπρος, τον παιδεύω εδώ και ώρες. Kαι πότε θα εκραγώ κι εγώ κι ολόκληρο το τετράγωνο δεν ξέρω..

Όλα τα' χα, αυτό μου 'λειπε, να στέλνω απειλητικά μηνύματα στους οφειλέτες, μπαρούφες, ''και με φέρνετε σε δύσκολη θέση κυρία Τάδε, και θα αναγκαστώ να κοινοποιήσω τη καθυστέρησή σας, και 1000 ευρώ είναι μεγάλο ποσό και έχω αφήσει απλήρωτους ένα σωρό ανθρώπους''..... Ουφ ..... Αφήστε με στην ησυχία μου, ενοχλάω κανένανα;;

Χιονίζει και φυσάει.

O Θ. λέει ότι είναι αντρικό τραγούδι και ότι δε κάνει να το ακούω, μισοαστεία, μισοσοβαρά.

Είμαι από αυτούς...

...που ανεβάζουν ποστ χωρισμού, όπως έλεγε μια ''φίλη'' μπλογκίτισσα. Σόρυ γκάιζ...

Το δύσκολο είναι το κρεβάτι. Να πέσεις στο κρεβάτι, σταματάει εκεί η λογική καθώς χαλαρώνεις, να μη συνδεθείς μαζί του από την οικειότητα της ξαπλωμένης στάσης, να μην τηλεφωνήσεις, γιατί δε πρέπει. Μετά να σηκωθείς από το κρεβάτι, ενώ έχεις  ξυπνήσει και εισέρχεται μέσα σου η ξημερωμένη κατάσταση, πιο βαριά από χτες. Πλακώνει. Ήμουν ταξίδι στο εξωτερικό και μιλούσαμε δυο τρεις φορές τη μέρα, και τώρα έτσι απλά, έτσι απλά δε μπορείς να του μιλάς, αλλόκοτο. Χωρίς να γίνει κάποιο γεγονός, απλά ξαφνικά είσαι απέναντι από την άλλη πλευρά, μόνος σου και χάσκεις. Σε έχει ξεβράσει το κύμα και ξέρεις ότι αυτή τη φορά πρέπει να συνεχίσεις και να περπατήσεις στο δάσος, να μη κάθεσαι να φωνάζεις στην όχθη μπας και φανεί απέναντι, να μην απειλείς ότι θα πέσεις να πνιγείς για να σε λυπηθεί (ναι, είμαι από αυτές).

Ήθελα πολύ μια σχέση, πολύ καιρό, ήθελα κι ''εκείνος'' να είναι ξεχωριστός, τον έψαχνα. Δε θέλω να μειώσω ότι έζησα, θέλω όντως να το κατατάξω όμως. Δε μπορούσε να είναι πιο ξεχωριστός, είχε ότι ήθελα, είναι πανέξυπνος, όμορφος, απρόβλεπτος, απροστάτευτος, δύσκολος, ταλαντούχος, εργατικός, σαδιστής, μωρό, διασκεδαστικός κι άλλα πολλά. Όλα με έλκυαν, περισσότερο οι δυσκολίες και αυτό που έβλεπα εγώ πιο μέσα από τη συμπεριφορά, ήθελε αγάπη, πολλή αγάπη.

Και να, που πέρασε η πρώτη μου ''μεγάλη σοβαρή σχέση'' και προσπαθώ να το βλέπω θετικά, ήταν αυτό που ήθελα, αν δεν ήταν τόσο δύσκολο τώρα θα πήγαινε να πει ότι δεν είχαμε δεθεί, ότι δεν είχαμε αγαπηθεί. Δεν θα ήτανε αυτό που ήτανε.

Νομίζω ότι ακούγεται άσχημο έτσι όπως το λέω. Αλλά προσπαθώ αυτή τη φορά, μια που κλείνει ο κύκλος να βάλω ένα όμορφο κούμπωμα και να μείνει κλειστός κύκλος. Χωρίς παράνοιες.

Νοιώθω καλύτερα τώρα, ήδη μέσα σε λίγες μέρες, είναι επίπονο και λυτρωτικό μαζί. Δεν νοιώθω ακριβώς ξελαφρωμένη, νοιώθω μουδιασμένη, δε μπορώ να εστιάσω τη σκέψη μου ή το βλέμμα μου εύκολα αλλά από την άλλη νοιώθω να μπαίνει ξανά ο εαυτός μου σιγά σιγά σαν υγρό μέσα στις φλέβες μου και ξαναθυμάμαι....έτσι ήμουνα. Είναι λίγο περίεργο να ξαναγυρνάς στον εαυτό σου. Κλασσικά ''τί έχω κάνει στη ζωή μου, για εμένα'' και τα ρέστα. Αλλά τουλάχιστον είσαι εσύ.

Απίστευτη ανάγκη για φίλους.

Oι τουλίπες είναι το λουλούδι της αιώνιας αγάπης, λέει η Chloe, τραγικό να έχω 35 βολβούς να φυτέψω αυτές τις μέρες. Ναι, τώρα το παρακάνω μελοντραματίκ.

Το χειρότερο ήταν με τον Θ. όταν μου είπε ότι είναι ευτύχημα, ότι μακάρι κανένας μας να μη λυγίσει πάλι, ότι πρέπει να πρέπει να, πρέπει να πρέπει να πρέπει να μη γυρίσω αν το ζητήσει. Νόμιζα ότι θα με καθησυχάσει, δεν έγινε αυτή τη φορά. Πήγαμε σε ένα μπαρ πάνω στη πλατεία εξαρχείων, έπαιζε απίστευτα κλαψομούνικη μουσική και έκλαιγα και γελούσαμε με τη κατάσταση του καθόλου βοηθητικού σάουντρακ της υποστηρικτικής βραδιάς. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά 'εκείνος' πέρασε απ' έξω, με έναν άλλο φίλο μας, χωρίς να μας δει. Δεν ένοιωσα τίποτα. Αλλά δε ξέρω αν είναι γιατί όντως είμαι δυνατή ή αν δεν έχω καταλάβει ακόμα τί έχει συμβεί.

Είναι πιο απλό πάντως απ' ότι φοβόμουν. Ο φόβος τελικά είναι η χειρότερη αίσθηση.

Προς το παρόν ακούω τα τραγούδια μας κι απλά με ψιλοπαίρνουν τα ζουμιά, άνοιξα το ημερολόγιο και δεν με έπιασε ίλιγγος διαβάζοντας τις περιγραφές που έχω  γράψει για εκείνον.

Και κυρίως δεν έχω μίσος. Τα ερωτικά τραγούδια είναι για να ομορφαίνουν τον έρωτα, ακόμα και πονώντας είναι πιο ατμοσφαιρικό, πως να το κάνουμε. Μερικά ξυρίζουν, είναι τραγούδια-όρκοι, τραγούδια-μυρωδιές. Αλλά έτσι είναι, είναι φυσιολογικό, είναι υγεία.

Σχεδόν φαντάζομαι ότι θα είμαστε φίλοι, κάποτε. 

Έχει να πέσει πολύ κάπνισμα, δε θα τρώω πάλι, θα ζωγραφίσω, θα πρήξω όσους είναι κοντά μου με αλκοολικές μυξοκλάψες. Είμαι τυχερή όμως. Για όλα. (Έτσι σε θέλω, αισιόδοξη!).