Πότισα..

..τις τουλίπες μου και το μπονζάι του Θ. Πάλι κοιμήθηκα λάθος ώρες, η συγκάτοικός μου σε λίγο θα γυρίσει από τη δουλειά, θα έχει δουλέψει οκτάωρο κι εγώ ξεκινάω τη μέρα μου.
Αλλά δούλευα σχεδόν όλο το βράδυ. Και θυμήθηκα πριν γίνω κοιμωμένη ότι φροντίζοντας το μικρό κήπο μέσα σου (αχ τι γλυκό και κοριτσίστικο!) ο έξω κόσμος είναι ευχάριστα, ενθουσιαστικά βιώσιμος.
Κάτι γίνεται. Μπορώ να κάνω ότι βάλλω στο μυαλό μου, ο κόσμος βαίνει καλώς, δεν παρασιτώ, δεν φυτοζωώ, έχω κάτι να πω. Ταυτίζομαι με τις τουλίπες και το κόκκινο (εν δυνάμει) μπονζάι και ανατσουτσουρώνω. Και ήλπιζα να έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω. Αλλά μπα.

Αύριο θα σηκωθώ νωρίς, έχω ένα συστημένο, τρομάρα του, ποιός είναι;

Να και ο ατάλαντος.

''τα νύχια μου θα μπουν στις σάρκες σου
η αλήθεια -έτσι δε λένε;- είναι οδυνηρή
κι έχει ανάγκη να ξέρεις απ' το αίμα σου
έχει ανάγκη απ' τις λαβωματιές σου
απ' αυτές και μόνον θα περάσει - εάν περάσει
κάποτες η ζωή που μάταια έψαχνες
με το σφύριγμα του ανέμου και τα ξωτικά
και τις κόρες με τους ήλιους επάνω στα ποδήλατα.

Μπρος! Ανοίξου! Φύγε!
Δίχως ρόπαλο και δίχως σπήλαιο
μες στους εξαγριωμένους βροντοσαύρους
κοίταξε να βολευτείς μονάχος σου
να εφεύρεις μια γλώσσα ίσως τσιρίζοντας:
ι ι ι ι ι.

Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει.''

Συγκλονιστήκατε, ε ε ε; Δε φταίω εγώ, λίγο η ημέρα ποίησης, λίγο το ότι το 'χω ρίξει στα βιβλία και στον Ο.Ε. Ανεχτείτε.