Είμαι από αυτούς...

...που ανεβάζουν ποστ χωρισμού, όπως έλεγε μια ''φίλη'' μπλογκίτισσα. Σόρυ γκάιζ...

Το δύσκολο είναι το κρεβάτι. Να πέσεις στο κρεβάτι, σταματάει εκεί η λογική καθώς χαλαρώνεις, να μη συνδεθείς μαζί του από την οικειότητα της ξαπλωμένης στάσης, να μην τηλεφωνήσεις, γιατί δε πρέπει. Μετά να σηκωθείς από το κρεβάτι, ενώ έχεις  ξυπνήσει και εισέρχεται μέσα σου η ξημερωμένη κατάσταση, πιο βαριά από χτες. Πλακώνει. Ήμουν ταξίδι στο εξωτερικό και μιλούσαμε δυο τρεις φορές τη μέρα, και τώρα έτσι απλά, έτσι απλά δε μπορείς να του μιλάς, αλλόκοτο. Χωρίς να γίνει κάποιο γεγονός, απλά ξαφνικά είσαι απέναντι από την άλλη πλευρά, μόνος σου και χάσκεις. Σε έχει ξεβράσει το κύμα και ξέρεις ότι αυτή τη φορά πρέπει να συνεχίσεις και να περπατήσεις στο δάσος, να μη κάθεσαι να φωνάζεις στην όχθη μπας και φανεί απέναντι, να μην απειλείς ότι θα πέσεις να πνιγείς για να σε λυπηθεί (ναι, είμαι από αυτές).

Ήθελα πολύ μια σχέση, πολύ καιρό, ήθελα κι ''εκείνος'' να είναι ξεχωριστός, τον έψαχνα. Δε θέλω να μειώσω ότι έζησα, θέλω όντως να το κατατάξω όμως. Δε μπορούσε να είναι πιο ξεχωριστός, είχε ότι ήθελα, είναι πανέξυπνος, όμορφος, απρόβλεπτος, απροστάτευτος, δύσκολος, ταλαντούχος, εργατικός, σαδιστής, μωρό, διασκεδαστικός κι άλλα πολλά. Όλα με έλκυαν, περισσότερο οι δυσκολίες και αυτό που έβλεπα εγώ πιο μέσα από τη συμπεριφορά, ήθελε αγάπη, πολλή αγάπη.

Και να, που πέρασε η πρώτη μου ''μεγάλη σοβαρή σχέση'' και προσπαθώ να το βλέπω θετικά, ήταν αυτό που ήθελα, αν δεν ήταν τόσο δύσκολο τώρα θα πήγαινε να πει ότι δεν είχαμε δεθεί, ότι δεν είχαμε αγαπηθεί. Δεν θα ήτανε αυτό που ήτανε.

Νομίζω ότι ακούγεται άσχημο έτσι όπως το λέω. Αλλά προσπαθώ αυτή τη φορά, μια που κλείνει ο κύκλος να βάλω ένα όμορφο κούμπωμα και να μείνει κλειστός κύκλος. Χωρίς παράνοιες.

Νοιώθω καλύτερα τώρα, ήδη μέσα σε λίγες μέρες, είναι επίπονο και λυτρωτικό μαζί. Δεν νοιώθω ακριβώς ξελαφρωμένη, νοιώθω μουδιασμένη, δε μπορώ να εστιάσω τη σκέψη μου ή το βλέμμα μου εύκολα αλλά από την άλλη νοιώθω να μπαίνει ξανά ο εαυτός μου σιγά σιγά σαν υγρό μέσα στις φλέβες μου και ξαναθυμάμαι....έτσι ήμουνα. Είναι λίγο περίεργο να ξαναγυρνάς στον εαυτό σου. Κλασσικά ''τί έχω κάνει στη ζωή μου, για εμένα'' και τα ρέστα. Αλλά τουλάχιστον είσαι εσύ.

Απίστευτη ανάγκη για φίλους.

Oι τουλίπες είναι το λουλούδι της αιώνιας αγάπης, λέει η Chloe, τραγικό να έχω 35 βολβούς να φυτέψω αυτές τις μέρες. Ναι, τώρα το παρακάνω μελοντραματίκ.

Το χειρότερο ήταν με τον Θ. όταν μου είπε ότι είναι ευτύχημα, ότι μακάρι κανένας μας να μη λυγίσει πάλι, ότι πρέπει να πρέπει να, πρέπει να πρέπει να πρέπει να μη γυρίσω αν το ζητήσει. Νόμιζα ότι θα με καθησυχάσει, δεν έγινε αυτή τη φορά. Πήγαμε σε ένα μπαρ πάνω στη πλατεία εξαρχείων, έπαιζε απίστευτα κλαψομούνικη μουσική και έκλαιγα και γελούσαμε με τη κατάσταση του καθόλου βοηθητικού σάουντρακ της υποστηρικτικής βραδιάς. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά 'εκείνος' πέρασε απ' έξω, με έναν άλλο φίλο μας, χωρίς να μας δει. Δεν ένοιωσα τίποτα. Αλλά δε ξέρω αν είναι γιατί όντως είμαι δυνατή ή αν δεν έχω καταλάβει ακόμα τί έχει συμβεί.

Είναι πιο απλό πάντως απ' ότι φοβόμουν. Ο φόβος τελικά είναι η χειρότερη αίσθηση.

Προς το παρόν ακούω τα τραγούδια μας κι απλά με ψιλοπαίρνουν τα ζουμιά, άνοιξα το ημερολόγιο και δεν με έπιασε ίλιγγος διαβάζοντας τις περιγραφές που έχω  γράψει για εκείνον.

Και κυρίως δεν έχω μίσος. Τα ερωτικά τραγούδια είναι για να ομορφαίνουν τον έρωτα, ακόμα και πονώντας είναι πιο ατμοσφαιρικό, πως να το κάνουμε. Μερικά ξυρίζουν, είναι τραγούδια-όρκοι, τραγούδια-μυρωδιές. Αλλά έτσι είναι, είναι φυσιολογικό, είναι υγεία.

Σχεδόν φαντάζομαι ότι θα είμαστε φίλοι, κάποτε. 

Έχει να πέσει πολύ κάπνισμα, δε θα τρώω πάλι, θα ζωγραφίσω, θα πρήξω όσους είναι κοντά μου με αλκοολικές μυξοκλάψες. Είμαι τυχερή όμως. Για όλα. (Έτσι σε θέλω, αισιόδοξη!).