Να 'μαστε πάλι..

..αγαπητό μπλογκ.

Μέσα κοιμάται η Άισεγιούλ, ωραίο όνομα ε;

Και νοιώθω ευγνωμοσύνη, για τη νύχτα, για την κοπελίτσα μέσα που ο Αλλάχ μας έτυχε να γνωριστούμε.

Δεν νοιώθω κάποια υπερδύναμη, όπως άλλες φορές, που ήμουν μόνη ωσάν το λεμόνι, καλή ή κακή υπερδύναμη. Και αυτό με χαροποιεί, ίσως τελικά να έγινα άνθρωπος.

Ξέρω πως κάποια στιγμή, που θα είμαι σε ασφαλές-ανθρώπινο-αγκαλιά έδαφος έχω να ρίξω καταρράκτες δακρύων. Αλλά μέχρι τότε απολαμβάνω το να ρεμβάζω το ταβάνι μου από το διπλό και άδειο κρεβάτι μου, το να απλώνομαι σε αυτό, το να ξυπνάω χωρίς το βάρος του κόσμου στο στήθος μου,  το να γνωρίζω ανθρώπους και να είμαι εγκάρδια χωρίς καμιά υψίστης σημασίας αποστολή να με περιμένει.

Γάτες και τρύπες

Είναι από τα περίεργα πρωινά. Μπήκε ξημερώματα, ένας Θεός ξέρει από πού, μια γάτα μέσα στο σπίτι, ξυπνήσαμε με τον αδερφό μου να τη διώξουμε, έκανε σαν τρελή, ''χχχχχχχχ'' και ''χχχχχχχχ'', σκαρφάλωνε παντού. Μετά στον ύπνο μου έβλεπα ότι το σπίτι μας έχει σε διάφορα σημεία τρύπες, στην βιβλιοθήκη, ότι οι πόρτες μας είναι διάτρητες  Περνούσανε διάφορα ζωάκια κι εγώ στεκόμουν στην πόρτα να τα βγάζω πάλι έξω.

Ήταν πολύ όμορφος σήμερα που έφευγε. Γαλάζια μπλούζα και άσπρο κοντό παντελονάκι. Με τα ακουστικά του στο λαιμό. Πάντα στεναχωριέμαι και στεναχωριέται όταν αποχαιρετιόμαστε. Τα ματάκια του βαθαίνουν και λυγίζουν προς τα κάτω. Θα τον δω μετά την εξεταστική του είπε, θα έρθει.

Το αδερφάκι μου.

Η αγάπη...

...είναι ελέφαντας.

Προσπαθώ να με πείσω να κατεβάσω το βόλιουμ αλλά δεν μπορώ. Θα ενοχλήσω λίγο τους αγαπητούς γείτονες, ω ναι. Τομ Γουέιτ-ς.

Μία παρτίδα σκάκι με έναν Δον, υπό υπόσχεση. Έβρεχε πάλι χτες και κουβαλούσα το πακέτο το χαρτοκουτένιο με τα καλούδια της γιαγιάς σε όλο το κέντρο, πήγα τα μπιφτέκια για καφέ, πάντα με τις μαϊμού γαλότσες μου, οι οποίες μπάζουν νερά περισσότερο από κάθε άλλο πατούμενό μου έβερ.

Ακόμα δεν ξέρω τί θα ψηφίσω. Θα ψηφίσω όμως αυτή τη φορά.

ψωνίζω, μέσα στο μυαλό μου, από κάθε κατάστημα, σχεδόν, που προσπερνάω με το κτελ. μπαίνω, κοιτάζοντας επίμονα τις βιτρίνες, διαλέγω, συγκρίνω τις τιμές. δεδομένου του ποσού το οποίο αποτελεί τον μισθό μου είναι μια εκτονωτική διαδικασία. το ίδιο κάνω και στα σπίτια, συνήθως το βράδυ. οι βιτρίνες έχουν κοπάσει και τα σπίτια δείχνουν το εσωτερικό τους. στραβολαιμιάζω μήπως και προλάβω να δω κάτι παραπάνω. το ξέρω ότι είναι αδιάκριτο.

και υπάρχει και ο ουρανός, κομμένος από μπαλκόνια, γλάστρες, ρούχα και κεραίες, πολλές κεραίες. μετά έρχονται τα εργοστάσια και τα μεγάλα εμπορικά. οι τράπεζες. και μετά μόνο φύση, ξαφνικά. εκεί δεν αγοράζω τίποτα. ούτε γίνομαι αδιάκριτη. και ευγνωμονώ το κτελ. δεν σκέφτομαι τον ουρανό τότε γιατί δεν είναι πια παράταιρος. 

σήμερα φύσαγε. και ήταν τόσο όμορφοι οι άνθρωποι. με τα παντελόνια τους και τα μαλλιά τους να ανεμίζουν, πίσω, έξω από το τζάμι. 

Τον είδα, τον είδα σας λέω! Τον πίνακα, τί ποιόν; 

:)

Πορτραίτο παιδακίου

Η στέκα μου προκαλεί πονοκέφαλο. Το ίδιο και ο καλύτερός μου φίλος. Έχω πολλά πιάτα άπλυτα, πολλά ψυχολογικά άπλυτα, πού είναι οι φίλοι οι πολλοί να βάλουνε μπουγάδα; Η ποίησή σας κύριε Καρούζο είναι όχι δύσκολη μα αρσενική σαν δύσκολη, καταλάβατε; Μου αρέσει πάντως που απευθύνεστε στον αναγνώστη. Όπως και να είναι είναι συντροφιά και τροφοδοσία ένα καλό ανάγνωσμα.

Όπως μια καλή ταινία.

Κανείς δεν είναι καλά, όλοι κάτι έχουν. Κι αυτοί που δεν έχουν συνήθως μου σπάνε τα νεύρα με την απάθεια τους, χαχαχα.