Φεύγω..

...για λίγες μέρες. Συγγενείς, φαγητό, βόλτες και προφίλ επιτυχημένης και πολυάσχολης- καθόλου μίζερης και προβληματισμένης κόρης-ανιψιάς-εγγονής-αδερφής-ξαδέρφης στο ΟΝ.

Πλάκα θα' χει. Δε μπορούσα να ξεκολλήσω από το σπίτι του, φορούσε και μια γαλάζια μπλούζα που του πήγαινε πολύ. Αλλά είναι οι πρώτες διακοπές που  φεύγω και δε νοιώθω διόλου ξελαφρωμένη, που δεν έχω τίποτα να με βαραίνει και να θέλω να πάω κάπου και να αφήσω το βάρος πίσω μου με την ελπίδα να μη το βρω γυρίζοντας. Κι αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως.

Θα βοηθήσω στο μαγείρεμα, θα παίξω playstation με τον μικρό- που δεν είναι πια και τόσο μικρός, θα αμπελοφιλοσοφήσω με τον παππού για τη ζωή και τους κινδύνους, θα καπνίζω κρυφά από τους παππούδες με το θείο και το μπαμπά, θα δω αν ο μικρός μου αδερφός από ενάμιση κεφάλι με περνάει δύο και αν έχει περισσότερα μούσια, θα δούμε μαζί anime, θα κάνουμε βόλτες με τη μαμά στα μαγαζιά και θα θυμηθώ ότι θέλω ν' αγοράσω όλο το Βόσπορο αλλά έχω τρύπια τσέπη, ελπίζω να πάμε για καμιά αγορά δώρου για κάποιον- δεν έχει σημασία για ποιόν αγοράζεις, είναι απλά τέλειο να διαλέγεις και να παίρνεις κάτι ωραίο!

Ευελπιστώ σε καμιά εξόρμηση χιονάτη, πάντα κάπου πηγαίνουμε με το μεγάλο αμάξι του θείου. Ίσως βγω και με το ρεμάλι, τον μεγάλο μου ξάδερφο, που αγαπώ περισσότερο απ' όλους αλλά είναι ζαβό.
Κάλαντα δε λέω πια, το έχω κόψει.

Εμπρός λοιπόν καλή μου βαλίντζα! (Ετοιμάσου μόνη σου!)