αλλά δε μπορώ πλέον, νισάφι!
Ας μου πει κάποιος, τί συμβαίνει εκεί μέσα (δεν εννοώ τη φωτογραφία, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να τεθεί και κάπως έτσι!), βλέπουμε μύτες μάτια και μαλλιά αλλά τί συνδέει τη θετική σκέψη με την αρνητική, τί είναι το όριο, πότε ξεπερνάει κανείς τα όρια του, πότε ξεπερνάει τα όρια του άλλου;
Εννοώ, νομίζεις ότι όλα τα κάνεις μια χαρά, ότι και ο άλλος είναι μια χαρά, ότι και οι άλλοι είναι μια χαρά, ο γκόμενος, οι φίλοι σου, οι γονείς σου, οι γνωστοί σου. Για να διαπιστώσεις ξαφνικά και μια ωραία πρωία ότι δεν είναι καθόλου έτσι, ότι πάλι κάτι μαζεύτηκε, εκεί που δε το κατάλαβες, έχει μαζευτεί ο θάνατος ο ίδιος (και όχι σε καρτούν) μέσα σου και καθρεφτίζεται σε όποιον κι αν κοιτάς.
Ή το ξέρεις κατά βάθος ότι κάτι δε κάνεις σωστά. Αλλά νομίζεις ότι σε παίρνει ακόμα. Ότι είσαι μικρή, ότι έχεις χρόνο, στιγμές, φίλους, ταλέντο, λεφτά, ζεστασιά και κυρίως την ισορροπία σου. Όχι σε αφθονία, εννοώ σε κάλυψη, σε απόθεμα, σε πλάτη, σε ένα κάποιο στοκ που σου εξασφαλίζει την επιβίωση.
Δε ξέρω αν είναι του ...... ο χαβάς, αλλά πολλές φορές από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα, εκεί φαίνεται - εξού και η φωτό. Δε μπορώ να μη το πω, θα σκάσω, θα το φωνάξω. Μάλλον και οι γυναίκες έχουν... δύο κεφάλια, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς, το πώς συνδέεται το κάτω με το χάος και τη καταστροφή, τον ενθουσιασμό του να κάνεις ''κωλοτούμπες'' και χιλιόμετρα, ακροβατικά και ο νους δε βάζει πόσες υποχωρήσεις. Ένας εαυτός που ποτέ δεν έχεις φανταστεί για τον εαυτό σου, τί μπορείς να κάνεις, πόσο τρελά πράγματα μπορείς να σκεφτείς, σε μια κλίμακα από τη κορυφή του βουνού Το Μεγάλο Μέλι Έβερεστ μέχρι το και-γω-δε-ξέρω απάνθρωπο παρανόημα. Εκτός αν συμβαίνει μόνο σε μένα και πρέπει να ψάξω τα ηλέκτριά μου (γιου νόου, οιδιπόδειο..απ' την άλλη).
Ποιές και πού είναι αυτές οι γραμμές ποιανού τρένου που τα συνδέει, τα δύο άκρα, σε έναν άνθρωπο;
Τί είναι αυτό που σε κάνει να χάνεις τον έλεγχο; Επί της ουσίας; Δε διάβαζες πολύ όταν ήσουν μικρός τα μαθήματά σου; Δε κυνηγάς τα όνειρά σου και σου φταίνε όλα; Δε μπορώ να συμπαιράνω.
Τι ωραία που δεν μπορώ να σου απαντήσω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννοώ, τι θα γινόταν αν ξέραμε το γιατί χάνουμε τον έλεγχο; Θα μας ελέγχαμε; Μπρρρ!..τρέμω και μόνο στη σκέψη! Και το Μέλι-Έβερεστ;
Πως θα ήταν η ζωή χωρίς τη σκιά του θανάτου; Πως θα ήταν ο έρωτας χωρίς τη σκιά της αμφιβολίας;
Πως θα ήταν το σημερινό πρωινό χωρίς το χιόνι;
:)
Καλημέραα!
μμμμ, ορεξάτος σηκωθήκαμε, α; ιδέα μου; γκρρρρρ, πώς υπάρχουν θετικοί άνθρωποι, πού πουλάνε χιόνι και ευτυχία για την αμφιβολία;;;;;;;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήσορυ - πολλά πολλά και ανεξέλεγκτα νευράκια καθώς ευρισκόμεθα στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση από τη κορυφή του Μέλι-Έβερεστ, βασικά ανεβήκαμε και είπαμε να δοκιμάσουμε ελεύθερη πτώση. τί τα θελα να εξτρίμ σπορτς;; αφού δε το χω, αφού δε το χω ;)
καλή σου μέρα :) :) :) :) και μου αρέσει η θετική διάθεση, απλά ζηλεύω :Ρ
Ναι, καταλαβαίνω, το χω νιώσει κι εγώ και γενικά δεν είμαι κι από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους! Τότε τι; Μήπως τα γράφω για να τα βλέπω κι εγώ και να παραδειγματίζομαι; Τρε ποσίμπλ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, τα εξιδανικεύουμε και λίγο τα πράγματα, φτάνουμε στην κορυφή του Μέλι-Έβερεστ (μου άρεσε τόσο αυτό που μπορώ να το χρησιμοποιώ μέχρι αηδίας!) και μόλις φτάσουμε...χμμ...βαριόμαστε και ποιος κατεβαίνει τώρα! Η ίσως να μη μας φαίνεται τόσο ψηλά και να σκεφτόμαστε...μα δεν έχει πιο ψηλά απ' το Έβερεστ! Και τώρα τι; Δε με χωράει μήπως ο κόσμος; Μπορεί. Το ζήτημα ίσως όμως είναι ότι μπορεί να μη βρίσκονται όλα τα καλά σώνει και καλά στις κορυφές. Μπορεί το μέλι να βρίσκεται κάπου πιο χαμηλά..στις στάσεις..ούτε καν στη διαδρομή (αϊ χάσου κι εσύ και οι Ιθάκες σου!).
Προς τι η χαρά λοιπόν; Μου στριφογυρίζει εδώ και χρόνια στο μυαλό η φράση ενός φίλου: "Υπερασπίσου τη χαρά σαν ένα χαράκωμα!"
Ε, γι' αυτό λοιπόν και το σχόλιο!
Καλό απόγευμα!
xxaxaxa!! exeis dikaio kai s efxaristw, polu :) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτό για μένα λέει διαφορετικά πράγματα αλλά ας μην κάνουμε ανάλυση της σημειολογίας τώρα. Εγώ πάλι πιστεύω ότι τα πιο λογικά και σωστά πράγματα τα έχω κάνει εν βρασμώ ψυχής. Γιατί δεν το γουστάρεις αυτό το κομμάτι σου;
ΑπάντησηΔιαγραφήMμμμ, έχεις απόλυτο δίκαιο. Και το αγαπώ αυτό το κομμάτι μου, όντως, όπως λες. Απλά κάποιες φορές φτάνω σε άσχημα σημεία, ξεπερνάω τα όρια, και δε καταλαβαίνω ότι το έχω κάνει παρά μόνο όταν είναι πολύ πολύ αργά :) αυτό δεν αγαπώ *
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλα, αφησα σχολιο νωριτερα κ δεν το βλεπω, παραληρω ηδη, η μου φαινεται?
ΑπάντησηΔιαγραφήσκεφτομουνα οτι καλο ειναι να ξεπερνα κανεις τα ορια του - κ του αλλου-, γιατι ετσι τα επαναπροσδιοριζει καλυτερα. οι ανθρωποι που αποφευγουν να τεσταρουν ορια κ προσπαθουν να εχουν ολα υπο ελεγχο συρρικνωνονται και στεγνωνουν συνηθως μεγαλωνοντας. οσο για αυτα τα φουσκωματα κ ξεφουσκωματα που μοιαζει να αισθανεσαι - σε νοιωθω νομιζω. ταλαιπωρια αμα τα περνας, αλλα αμα δεν τα περνας, τα νοσταλγεις. :-*
ε καλά,προφανώς και καί οι γυναίκες έχουν κατ'αυτή την έννοια "δυο κεφάλια"...αλλά και τί να κάνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίσης μεγάλο παραμύθι το "έχω ακόμα καιρό",γιατί το πότε περνάς στην άλλη άκρη δεν το καταλαβαίνεις.
τελοσπάντων νομίζω οτι όλα έχουν τη μαγεία τους,κι αν κάποιες φορές κάτι μας τρώει όσο το ζούμε,αργότερα βλέπουμε πού ωφέλησε.
μπερδεμένα λόγια κουρασμένης κίχλης,σε αφήνω
μουάτςςς
Με γεια! Καλοφόρετο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία φωτογραφία! :)
milles merci * c' est Man Ray *
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι φτου και απ'την αρχή ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε;
egw lew na meinw sthn fotografia gt me ta alla den mporw na asxolh8w,den mporw na apadisw se alla pio apla 8emata,oso afora tin fotografia loipon ti symbolizei.gt egw blepw podia ligimena
ΑπάντησηΔιαγραφήpou forane kalson..
Είδα σε ένα βιντεοκλιπ του τραγουδιστή των strokes κάπου γραμμένο:
ΑπάντησηΔιαγραφήsin is honoring desire above what you know is right.
ένα το κρατούμενο. και δεύτερο:
ενώ τα σκεφτόμαστε όλα αυτά και πολλά ακόμα, ο χρόνος περνάει και γερνάμε.
Φιλιά!
η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις είναι απλή... όλα θα βασιζόντουσαν πάνω στην πορεία μας, εάν ήμασταν και εμείς ένας πλανήτης γύρω από ένα σταθερό άστρο....
ΑπάντησηΔιαγραφήαπλά όλοι μας θέλουμε που και που να την βλέπουμε κομήτες...και να ακολουθούμε άλλες καμπύλες γραμμές και οπούς μας βγάλει....
η φαντασία μετά είναι όλη δικιά σου