Eδώ

Δεν έχω ξαναγράψει ποτέ, εδώ. Είναι περίεργα. Κάπως ωραία, κάπως άβολα. Προσπαθώ να μη με χάνω, να είμαι παρούσα στις συζητήσεις αλλά να μη χάνομαι. Γιατί χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ την ισορροπία μου, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται.. Είναι λίγο σαν πείραμα το να προσπαθώ να βρω τί θέλω να πω σε αυτό το χώρο, που είναι εν μέρει δικός μου, αλλά δεν είναι κι όλας. Είναι κάποιου που αλληλοεπιλεχθήκαμε (αν λέγεται αυτό), αλλά πόσο κρατάνε αυτά και για πόσο ένα σπίτι είναι ''και δικό σου''; Μή βάλεις τραγούδι που θα τον προσβάλει, που δε θα του αρέσει, που θα το βρει χαζό, ας το καλό.

Φοβάμαι, μην σηκωθεί και δει. Μήπως δει. Είναι αντιφατικό. Αλλά σε λα βι, ε και;

Paris, Les Halles

Παρατηρώ, κανείς δεν είναι καλά όταν του λείπει αυτή η ισορροπία, όλα του φταίνε και όλα δε πάνε καλά, ότι κι αν κάνει. (Ξερόβηχας από μέσα, το hair and skin δε πέρασε τη κριτική επιτροπή. Τί φταίω εγώ ρε μανάρι, αυτό θέλω ν' ακούσω, αυτό μου βγάζεις ν' ακούσω - μπουχαχα.) 

Όταν πρέπει να πεις κάτι, σε ένα άνθρωπο που χάνεται, είτε γιατί πονάει, είτε γιατί έχει χαθεί στη φαντασία του επικινδύνως, είτε γιατί το τυφλό του σημείο έχει ξεπεράσει κάθε όριο και κάνει κακό στον εαυτό του, είτε γιατί απλά τον έχει μουτζώσει το σύμπαν, δε ξέρεις τί να πεις. Ανάθεμα τις λέξεις, το προφορικό λόγο, τη ψυχανάλυση και την ενδοσκόπηση. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι τίποτα, το απόλυτο κενό. Φακ.

Το ψάχνω μήνες αυτό το κομμάτι. Με βρήκε μια στιγμή από αυτές που μάλλον χαρακτηρίζονται ως ''άκυρες''. Σε ένα μυστήριο, μικρό μπαρ, σε αιφνιδιαστικά γνωστό και κεντρικό δρόμο της πόλης, με πρόσωπα γνωστά μα όχι οικεία, ήμουν μόνη λοιπόν και με συντρόφεψε. Ρώτησα την κάποτε αγαπητή και θαυμαστή φίλη μου το τίτλο, η οποία ρώτησε τον γκέι σκουλαρικοφορεμένο ντιτζέι φίλο της και ιδού. Δε θυμάμαι με ποιόν λέγαμε ότι μπορεί να βρίσκεσαι κάπου αλλά να μη νιώθεις πως είσαι εκεί, στη πραγματικότητα να μη ξέρεις που είσαι, να σε έχεις αφήσει κάπου. Και καταλήξαμε στο ότι γι' αυτό η ''πραγματικότητα'' είναι τρομερά, μα τρομερά σχετική, άρα δεν είναι σίγουρα μία, άρα δεν υπάρχει αλήθεια και ούτω καθεξής.

Προσπαθώ απεγνωσμένα να είμαι τουλάχιστον πάντα εγώ παρούσα, σε σχέση με τον εαυτό μου, αν όχι με το τόπο και το παρόντα χρόνο. Δε μου είναι πολύ εύκολο. Κάποτε μου ήταν σύνηθες. Είχα βρει το ρυθμό μου, επικοινωνούσα, τουλάχιστον με 'μένα. Δεν είναι καθόλου λίγο. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς τα κατάφερα, ποιά ήταν τα βήματα, οι συγκυρίες, οι αποφάσεις... Μάταιος τρόπος, προς το παρόν.

Τουλάχιστον έχω συνείδηση την κατάστασής μου.