Τα σκάτωσα

Άι γουόντ του θενκ μάι μάδερ...μάι φάδερ... Εν μέρει λυτρωτικό να τα σκατώνεις, έχει μια ηδονή ή εγώ είμαι απλά μαζόχα, παίζει.

Το είχα δει εγώ το έργο πως πάει για μαζική αυτοκτονία, μας το έλεγα, τίποτα. Γι άλλη μια φορά [ξαφνικά -ου! οποία έκπληξης!] ανακαλύπτω πόσο τέλειοι είναι οι φίλοι μου και ότι καραβάκια ειρμών σκέψεων με πάνε και πάνε και μ' αρέσει εκεί που φτάνουν, ότι έχω ιδέες και όρεξη για δουλειά, ότι υπάρχουν χώρες ανεξερεύνητες, βιβλία αδιάβαστα, άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται (!). Έξω από το παλάτι - κουκούλι ο κόσμος ακόμα υπάρχει. Αυτά περί ηδονής της σκατοκατάστασης, να μη παρεξηγηθώ. Φυσάει καθαρός αέρας, κι ας είσαι ζαλισμένος.

Ο Θ. ο ψυχολόγος στη θέση- κορυφή όλων των ψυχολόγων απεφάνθη ότι όλο το πόιντ είναι να βρίσκεται κανείς στον ''άξονά'' του, ότι μόνο έτσι είναι κανείς (όσο) ευτυχής (μπορεί να είναι ένας άνθρωπος) και εν συνεχεία μόνο έτσι απολαμβάνει τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Έλα δεν το πιστεύω!

Το να βρίσκεται κανείς στον Άξονά του σημαίνει να είναι ^ζεν^;



Κάπως έτσι κατέστρεψα το τελευταίο έργο, ακούω Rubinstein και ότι pop μου χτυπάει στα νεύρα, αφού βρέθηκα να τσιρίζω, να μην κοιμάμαι πάλι πριν βγει ο ήλιος, να μη σηκώνω τα τηλέφωνα στο 95% των επαφών αφού η οθόνη δε γράφει αυτό που θέλω να δω, προσπαθώ να ζυγίσω και να βρω ποιός πάτησε πρώτος τη νάρκη, πότε τοποθετήθηκε η εν λόγω νάρκη, κι όπως λέει και το τραγούδι τί δε μπορεί να δει ο ένας στον άλλο- άκρη καμία ή μάλλον τα γνωστά συμπεράσματα - ψυχανεμίζομαι ή μάλλον ελπίζω ότι όπως μπλέξαμε τα μπούτια μας χωρίς να το καταλάβουμε έτσι θα τα ξεμπλέξουμε.

Samantha

Σα να σηκώνονται τα μούτρα, έλα, λίίίίγο ακόμα!

Μούτρα μέχρι το πάτωμα.

Σήμερα δε μου πάει και πολύ η μέρα. Ζηλεύω την κολλητή μου που έφυγε για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, ξέχασα τα γενέθλια μιας άλλης φίλης. Νοιώθω μια μουντίλα, το οποίο είναι κακός, πολύ κακός οιωνός για τη συνέχεια και για όποιον είναι κοντά μου - μεταφέρω αρνητική ενέργεια -> στη καλύτερη περίπτωση..

Είπα λοιπόν να γράψω, να ξορκίσω το κακό - να ξορκίσω το κακό.

Κάνουμε αποχή απ' το τσιγάρο, εξαιτίας ενός επιμόνου βηχαλίωνα που δε λέει να σταματήσει να τονε βασανίζει - κάνω συμπαράσταση. Ίσως να οφείλεται εν μέρει και εκεί ο εκνευρισμός.

Μπου, ζηλεύω. Και θέλω να καπνίσω, ξέρεις εσύ. Μαζί την έχουμε βγάλει τη ροζ φωτό.

Το πιο συμπαθητικό θυμάμαι ήταν η μικρή μπανιερίτσα. Πολύ μικρή. Είχα γεμίσει τους τοίχους χαρτάκια, αποκομματάκια, εικονάκια και εισητηριάκια, μπας και κάνω ζεστή την ατμόσφαιρα. Νόμιζα ώρες ώρες πως θα με πιάσει κρίση, ειδικά τα βράδια που ξάπλωνα και δε με έπαιρνε ο ύπνος. Άκουγα τους διπλανούς μέσα από τους γύψινους τοίχους : να πλένουν δόντια, να τραβάνε το καζανάκι, να στεγνώνουν μαλλιά και να χασκογελούν. Έκανα μόνο μία φίλη, τη Ναγορέ, πολύ όμορφη και συμπαθητική, πήρε ποδήλατο, είδα και τον πανέέέμορφο φίλο της. Ήμουν πολύ καταθλιψιασμένη για να της κάνω παρέα, εντέλει, ήθελα να φύγω σαν τρελή.

Τελικά, νοιώθω ευγνωμοσύνη για όσους δε με άφησαν να σκεφτώ καν να μην πάω. Πίστευα ότι δεν κατάφερα και πολλά πράγματα, όσον αφορά τη δουλειά μου και διαπιστώνω πολύ μετά, ότι εκείνη η περίοδος, που πειραματίστηκα και ζορίστηκα με έχει βοηθήσει πολύ.

Η νέα χρονιά...

..ξεκίνησε και συνεχίζει πολύ μα πολύ γρήγορα. Παίζω σκάκι, στο ίντερνετ και στο αγαπημένο μας μαγαζί. Στις διακοπές με νίκησαν όλοι όσοι παίζουν από το σόι αλλά δε το βάζω κάτω! Μόνο με τον παππού δεν έπαιξα, αυτός μου έμαθε, στο δημοτικό. Αλλά έχει παραξενέψει τελευταία.

Τί ήθελα να πω;

Βρήκα μια φίλη πάλι, από το Παρίσι καιρό, χάρηκα γιατί είχα αρχίσει να φοβάμαι πως αληθεύει η κατάρα ότι άπαξ και αποφοιτήσεις αρχίζεις και χάνεσαι με τους περισσότερους. Βρήκα και τον Kurt, παίζει σε διαφήμιση για τη σοκολάτα mars, το τραγούδι εννοώ. Από ακόμα πιο παλιά, ο κολλητός φορούσε ένα τρύπιο κολάν μου και καπνίζαμε σαν τα ρεμάλια μέχρι τα ξημερώματα (σε καθημερινή βάση, όχι ότι δε συμβαίνει πια!) και κοιμόμασταν όταν πια είχε αδειάσει όλη- όλη η μπαταρία και είχαμε ένα αίσθημα θανάτου (ας μου επιτραπεί το μελό) και τρομερής ελπίδας για το τι θα-θα-θα-θα κάνουμε και θα έρθει, χαρμολύπη.

 

Κάνει κρύο και εύχομαι να μη βρέξει και μου χαλάσει τη μπουγάδα.

Κάναμε τη πρώτη μας δουλειά, με το κολλητό. Ξεπέτα (ορολογία της δουλειάς, νοτ μάι φολτ!) αλλά είναι καλά τα λεφτά. Θα ξεχρεώσω κοινόχρηστα και λογαριασμούς και ίσως φέτος να είναι η πρώτη χρονιά που θα κατεβώ σα γυναίκα να πάρω το κατιτίς μου στις εκπτώσεις. Περίεργο.

Στριφογυρίζω στη κούτρα μου το λεγόμενο μίας βασίλισσας, όχι του σκακιού. Ότι μπορεί να ζει κανείς στον ιδανικό κόσμο. Πολλά τηλεφωνήματα προς συνεννόησιν δια καφεσυνεύρεσιν. Αύριο θα ανακτήσω το κινητό μου και θα επικοινωνήσω, το άφησα πρωτοχρονιάτικα σε ένα ταξί και βαρέθηκα μέχρι στιγμής να το πάρω- κάτι θέλει να μου πει το σύμπαν για την επικοινωνία μου το 2011;

Αναμένονται αφίξεις συγγενών, για να μη ξεχνιόμαστε, πφφφ, χρωστάω ένα δώρο, γράφουμε ένα βιβλίο με το μικρό πρίγκιπα, ελπίζοντας εκτός του πλανήτη μας να μη ξεφουσκώσει σαν σαπουνόφουσκα, κι ας είναι ωραίες οι σαπουνόφουσκες που κάνουν να παιδάκια με αυτό το μαρτζαφλάρι, στη περίπτωσή μας δεν μας αρέσουν καθόλου μα καθόλου οι σαπουνόφουσκες, πρέπει να κρατήσω ένα τσιγάρο για το πρωί γιατί δε του αρέσει να μην έχει πρωινό τσιγάρο, ειδικά όταν του τα κλέβω γιατί βαριέμαι να στρίψω, είναι άδικο, τεράστια φλυαρία, ήταν λάθος να πιω κόκα κόλα επειδή μου είχε ανοίξει η όρεξη μεταμεσονύκτια και δεν είχα τίποτα να μασουλήσω, κάτσε τώρα και παραλήρησε, οι σόμπες μας βγάλανε ασπροπρόσωπους και αυτό το χειμώνα, διαφωνούμε συνεχώς για τα ''νι'' στο τέλος των άρθρων, εγώ δε βάζω αρκετά, εκείνος παραβάζει και πάλι οι καταλήξεις μετά από κάποιου τον συμβιβασμό δεν είναι οι σωστές, φοβάμαι να το πω γιατί είναι γρουσούζικο και από ωραίο γίνεται κινδυνοφόρο αλλά τον αγαπώ, κοίταξα για μαθήματα ορειβασίας αλλά είναι πανάκριβα τα άτιμα, όλοι μαθαίνουν ή ήδη ξέρουν οδήγηση μα εγώ δε το παίρνω απόφαση, βλέπω τηλεόραση, από εκεί που χρόνια από ''άποψη'' δεν έβαζα τηλεόραση σπί-τι-μου, νομίζω ότι κάπου εδώ εξαντλώ τα τριτιάτικα και ακόμα δεν άρχισε!