Μούτρα μέχρι το πάτωμα.

Σήμερα δε μου πάει και πολύ η μέρα. Ζηλεύω την κολλητή μου που έφυγε για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, ξέχασα τα γενέθλια μιας άλλης φίλης. Νοιώθω μια μουντίλα, το οποίο είναι κακός, πολύ κακός οιωνός για τη συνέχεια και για όποιον είναι κοντά μου - μεταφέρω αρνητική ενέργεια -> στη καλύτερη περίπτωση..

Είπα λοιπόν να γράψω, να ξορκίσω το κακό - να ξορκίσω το κακό.

Κάνουμε αποχή απ' το τσιγάρο, εξαιτίας ενός επιμόνου βηχαλίωνα που δε λέει να σταματήσει να τονε βασανίζει - κάνω συμπαράσταση. Ίσως να οφείλεται εν μέρει και εκεί ο εκνευρισμός.

Μπου, ζηλεύω. Και θέλω να καπνίσω, ξέρεις εσύ. Μαζί την έχουμε βγάλει τη ροζ φωτό.

Το πιο συμπαθητικό θυμάμαι ήταν η μικρή μπανιερίτσα. Πολύ μικρή. Είχα γεμίσει τους τοίχους χαρτάκια, αποκομματάκια, εικονάκια και εισητηριάκια, μπας και κάνω ζεστή την ατμόσφαιρα. Νόμιζα ώρες ώρες πως θα με πιάσει κρίση, ειδικά τα βράδια που ξάπλωνα και δε με έπαιρνε ο ύπνος. Άκουγα τους διπλανούς μέσα από τους γύψινους τοίχους : να πλένουν δόντια, να τραβάνε το καζανάκι, να στεγνώνουν μαλλιά και να χασκογελούν. Έκανα μόνο μία φίλη, τη Ναγορέ, πολύ όμορφη και συμπαθητική, πήρε ποδήλατο, είδα και τον πανέέέμορφο φίλο της. Ήμουν πολύ καταθλιψιασμένη για να της κάνω παρέα, εντέλει, ήθελα να φύγω σαν τρελή.

Τελικά, νοιώθω ευγνωμοσύνη για όσους δε με άφησαν να σκεφτώ καν να μην πάω. Πίστευα ότι δεν κατάφερα και πολλά πράγματα, όσον αφορά τη δουλειά μου και διαπιστώνω πολύ μετά, ότι εκείνη η περίοδος, που πειραματίστηκα και ζορίστηκα με έχει βοηθήσει πολύ.