Τα σκάτωσα

Άι γουόντ του θενκ μάι μάδερ...μάι φάδερ... Εν μέρει λυτρωτικό να τα σκατώνεις, έχει μια ηδονή ή εγώ είμαι απλά μαζόχα, παίζει.

Το είχα δει εγώ το έργο πως πάει για μαζική αυτοκτονία, μας το έλεγα, τίποτα. Γι άλλη μια φορά [ξαφνικά -ου! οποία έκπληξης!] ανακαλύπτω πόσο τέλειοι είναι οι φίλοι μου και ότι καραβάκια ειρμών σκέψεων με πάνε και πάνε και μ' αρέσει εκεί που φτάνουν, ότι έχω ιδέες και όρεξη για δουλειά, ότι υπάρχουν χώρες ανεξερεύνητες, βιβλία αδιάβαστα, άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται (!). Έξω από το παλάτι - κουκούλι ο κόσμος ακόμα υπάρχει. Αυτά περί ηδονής της σκατοκατάστασης, να μη παρεξηγηθώ. Φυσάει καθαρός αέρας, κι ας είσαι ζαλισμένος.

Ο Θ. ο ψυχολόγος στη θέση- κορυφή όλων των ψυχολόγων απεφάνθη ότι όλο το πόιντ είναι να βρίσκεται κανείς στον ''άξονά'' του, ότι μόνο έτσι είναι κανείς (όσο) ευτυχής (μπορεί να είναι ένας άνθρωπος) και εν συνεχεία μόνο έτσι απολαμβάνει τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Έλα δεν το πιστεύω!

Το να βρίσκεται κανείς στον Άξονά του σημαίνει να είναι ^ζεν^;



Κάπως έτσι κατέστρεψα το τελευταίο έργο, ακούω Rubinstein και ότι pop μου χτυπάει στα νεύρα, αφού βρέθηκα να τσιρίζω, να μην κοιμάμαι πάλι πριν βγει ο ήλιος, να μη σηκώνω τα τηλέφωνα στο 95% των επαφών αφού η οθόνη δε γράφει αυτό που θέλω να δω, προσπαθώ να ζυγίσω και να βρω ποιός πάτησε πρώτος τη νάρκη, πότε τοποθετήθηκε η εν λόγω νάρκη, κι όπως λέει και το τραγούδι τί δε μπορεί να δει ο ένας στον άλλο- άκρη καμία ή μάλλον τα γνωστά συμπεράσματα - ψυχανεμίζομαι ή μάλλον ελπίζω ότι όπως μπλέξαμε τα μπούτια μας χωρίς να το καταλάβουμε έτσι θα τα ξεμπλέξουμε.