Κρατιόμουν

πολύ καιρό να μη βάλλω τη φωτογραφία αυτή

αλλά δε μπορώ πλέον, νισάφι!

Ας μου πει κάποιος, τί συμβαίνει εκεί μέσα (δεν εννοώ τη φωτογραφία, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να τεθεί και κάπως έτσι!), βλέπουμε μύτες μάτια και μαλλιά αλλά τί συνδέει τη θετική σκέψη με την αρνητική, τί είναι το όριο, πότε ξεπερνάει κανείς τα όρια του, πότε ξεπερνάει τα όρια του άλλου;

Εννοώ, νομίζεις ότι όλα τα κάνεις μια χαρά, ότι και ο άλλος είναι μια χαρά, ότι και οι άλλοι είναι μια χαρά, ο γκόμενος, οι φίλοι σου, οι γονείς σου, οι γνωστοί σου. Για να διαπιστώσεις ξαφνικά και μια ωραία πρωία ότι δεν είναι καθόλου έτσι, ότι πάλι κάτι μαζεύτηκε, εκεί που δε το κατάλαβες, έχει μαζευτεί ο θάνατος ο ίδιος (και όχι σε καρτούν) μέσα σου και καθρεφτίζεται σε όποιον κι αν κοιτάς.

Ή το ξέρεις κατά βάθος ότι κάτι δε κάνεις σωστά. Αλλά νομίζεις ότι σε παίρνει ακόμα. Ότι είσαι μικρή, ότι έχεις χρόνο, στιγμές, φίλους, ταλέντο, λεφτά, ζεστασιά και κυρίως την ισορροπία σου. Όχι σε αφθονία, εννοώ σε κάλυψη, σε απόθεμα, σε πλάτη, σε ένα κάποιο στοκ που σου εξασφαλίζει την επιβίωση.

Δε ξέρω αν είναι του ...... ο χαβάς, αλλά πολλές φορές από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα, εκεί φαίνεται - εξού και η φωτό. Δε μπορώ να μη το πω, θα σκάσω, θα το φωνάξω. Μάλλον και οι γυναίκες έχουν... δύο κεφάλια, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς, το πώς συνδέεται το κάτω με το χάος και τη καταστροφή, τον ενθουσιασμό του να κάνεις ''κωλοτούμπες'' και χιλιόμετρα, ακροβατικά και ο νους δε βάζει πόσες υποχωρήσεις. Ένας εαυτός που ποτέ δεν έχεις φανταστεί για τον εαυτό σου, τί μπορείς να κάνεις, πόσο τρελά πράγματα μπορείς να σκεφτείς, σε μια κλίμακα από τη κορυφή του βουνού Το Μεγάλο Μέλι Έβερεστ μέχρι το και-γω-δε-ξέρω απάνθρωπο παρανόημα. Εκτός αν συμβαίνει μόνο σε μένα και πρέπει να ψάξω τα ηλέκτριά μου (γιου νόου, οιδιπόδειο..απ' την άλλη).

Ποιές και πού είναι αυτές οι γραμμές ποιανού τρένου που τα συνδέει, τα δύο άκρα, σε έναν άνθρωπο;

Τί είναι αυτό που σε κάνει να χάνεις τον έλεγχο; Επί της ουσίας; Δε διάβαζες πολύ όταν ήσουν μικρός τα μαθήματά σου; Δε κυνηγάς τα όνειρά σου και σου φταίνε όλα; Δε μπορώ να συμπαιράνω.

καλημέρα!

Είναι γεγονός, ξύπνησα νωρίς!

Γιο γ' ύπνοζμ...

(σε μετάφραση : ο ύπνος μου) ...εξακολουθεί να μου λέει ότι τα πράγματα δεν είναι πολύ καλά. Εντάξει, εντάξει, το καταλάβαμε!!! Μέσατζ ντιλίβερντ, στοπ φάιριν, λευκό φανελάκι στηριγμένο σε ξυλάκι - το ανεμίζω!

Πιάνω δουλειά, να εξευμενίσω το ''κακό'', να ησυχάσει η κεφάλα μου. Θέλει δουλειά πολύ που λέει και το τραγούδι (τραζίκ, άι νόου, αλλά ταίριαζε), σηκώνουμε τα μανίκια λοιπόν και κο-λυμπάμε, κο-λυμπάμε.

Δεν έχω κάτι άλλο βαθυστόχαστο να πω. Δε με βλέπω να παίρνω σε κανέναν δώρο φέτος τις γιορτές, τσάμπα η δισέλιδη μεταμεσονύκτια λίστα, δε πειράζει, ήταν ωραία εμπειρία, η σκέψη μετράει και άλλα τέτοια.

Είμαι άρρωστη..

..και δεν εννοώ μεταφορικά. Δεν έχει πλάκα να είσαι άρρωστος, ειδικά αν δεν έχεις κάποιον να σε νταντεύει συνέχεια και να του γκρινιάζεις κάτω απ' τα σκεπάσματα. Δε ξέρω τί έχω ακριβώς, πολλά μαζί, τη μία είμαι καλύτερα, την άλλη στιγμή χάλια. Φυσικά το έτερον ήμισυ αρκείται σε τηλεφωνική φροντίδα, αχ- αχ- αχ, εγώ και οι επιλογές μου. Ιτς φαρ μορ κομπλικέιτεντ, οφ κορς, αλλά είπαμε, είμαι γκρινιάρα, θέλω τη μαμά μου και τέτοια.

Να είχα πολλά πολλά επιτραπέζια και φίλους με ανοσία, εγώ κάτω απ' τα παπλώματα, να παίζουμε.

    

Πάω να συμπληρώσω ύπνο.

Το _

δεν είναι ούτε έτσι

ούτε έτσι.

Αλλά έτσι.

Άνθρωποι με μεγάλες άσπρες σακούλες, όχι ακριβώς σκουπιδιών μα για χάρη των εκλογών, πάνε έρχονται βραδιάτικα, κλειστοί μερικοί δρόμοι, πάλι ον φουτ καθάρισε η φάση. Απορώ αν όλες οι χώρες είναι έτσι. Όχι γιατί υπάρχει περίπτωση να πάω ή γιατί έχω απηυδήσει, απλά απορώ. Τόσος χαμός γιατί; Πραγματικά μου διαφεύγει. 

Ο εικονιζόμενος φίλος, ο χίπης, ποσώς ενδιαφέρεται για όλα αυτά. Αλλά χίπης δε μπορώ να γίνω.  Μάλλον μόνο να απορώ. Υπήρχαν φορές που ένιωσα κάτι σαν πάθος, για τα κοινά, λίγο η Rachel, λίγο ο Gandhi, και λοιποί, κάποτε μου ενέπνευσαν ένα κάποιο θαυμασμό και μια αίσθηση ότι έχουμε φθιαχτεί για να ενδιαφερόμαστε.    

Αλλά.. δε ξέρω τί έφταιξε, αν έφταιξε, πέραν των αποριών και των στοχασμών να μη καταναλώνω ούτε ένα ηλεκτρονιοβόλτ, τζάουλ ή θερμίδα παραπάνω προς αυτή τη κατεύθυνση.

                                           Μιγαντά, Κωνσταντάν

Είμαι πολύ περήφανη, έφτιαξα μηλόπιτα με μεγάλη επιτυχία. Δεν είναι και ακριβώς σαν της μαμάς αλλά δεν είχα αρκετό βούτυρο και υποψιάζομαι ότι έβαλα και παραπάνω λεμόνι. Μ' αρέσει να μαγειρεύω, μάλλον γιατί μ' αρέσει να τρώω !

Ωραία θα' ταν να γινόμουν τσαγκάρισσα. Με ανησυχεί μόνο η ποδαρίλα αλλά κατά τ' άλλα πρέπει να' ναι τέλειο να επισκευάζεις παπούτσια, με τα εργαλεία σου. Και τα φοράνε άνθρωποι. Το βρίσκω πολύ ζεστό. Να πήγαινα σε μια γιαγιά να με μάθει, πολύ μου αρέσουν αυτά τα μαγαζάκια. Καλημέρα.

στρώμα, χαλί, μπλοκ, σποτάκια, τηλέφωνο, χρώματα

Επί  πέντε χρόνια ήξερα απ' έξω κι ανακατωτά τη μία πλευρά του ηλεκτρικού ( Πειραιάς - Μοναστηράκι), για πολλούς και διαφόρους λόγους. Δεν είχα πάει πολλές φορές Κηφισιά και όσες πήγα ήταν βράδυ ή με αμάξι. Και τώρα που απέκτησα, με γειά μου, το δρομολόγιο Αττική - Κηφισιά, διαπίστωσα έκπληκτη το εξής : η διαδρομή σε ορισμένα σημεία είναι ίδια, πανομοιότυπη με την αντίθετή της. Η Αθήνα είναι ένα κομμάτι γης, κάποτε ομοιόμορφο. Ίδια σπίτια χαμηλά, με κηπάκο. Όχι πολυκατοικίες στη σειρά ή μονοκατοικίες με γκαζόν αυτομάτως ποτιζόμενο.

Πάλι είχα πολλά όνειρα σήμερα.
Στον ύπνο μου και στο ξύπνιο μου.

Ζητώ συγνώμη...

...για τη καταχνιά. Νιώθω πολύ καλύτερα.  Λίγο η μπύρα, λίγο ότι συνήθισα εδώ. Ακούω Prince. Μαγείρεψα, αφού πήγα σούπερ-μάρκετ και άπλωσα-ξ-άπλωσα ρούχα. Δύσκολο να φροντίζεις κάποιον και να θες και το χρόνο σου.. Μάλλον πρέπει να μοιράσω τις μέρες, δε βγαίνει αλλιώς. Έχω όρεξη για σκανταλιά και χορό.

Capa Robert

Lartigue

Ξεκίνησα το ''Υπόγειο'' του Dostoevsky, ως συνήθως είναι καταπληκτικός. "Λοιπόν, αυτόν τον πρακτικό άνθρωπο εγώ τον θεωρώ άνθρωπο αληθινό και ισορροπημένο, έτσι όπως τον θέλει η στοργική μητέρα μας, η φύση, όταν τον φέρνει στο κόσμο. Ζηλεύω τον άνθρωπο αυτό αφάνταστα. Είναι κουτός, το παραδέχομαι, μα ίσως ο ισορροπημένος άνθρωπος πρέπει να είναι και κουτός -πού ξέρετε;- και μπορεί αυτό να είναι το καλύτερο. Τούτος ο συλλογισμός γίνεται ακόμα πιο πιστευτός όταν μπροστά στον ισορροπημένο άνθρωπο βάλουμε τον αντίθετό του, τον άνθρωπο με την υπερτροφική συνείδηση, που δε βγήκε από τη μήτρα της φύσης αλλά από κάποιο δοκιμαστικό σωλήνα(είναι σχεδόν μυστικισμός αυτό, κύριοι, μα πιστεύω πως είναι αλήθεια). Λοιπόν, ο άνθρωπος του δοκιμαστικού σωλήνα δεν αξίζει τίποτα μπροστά στην αντίθεσή του, γιατί παρά την υπερτροφική του συνείδηση, θεωρεί τον εαυτό του έναν ποντικό κι όχι άνθρωπο. Ένας ποντικός με υπερτροφική συνείδηση είναι πάντα ποντικός, ενώ ο άλλος είναι άνθρωπος..."

Είναι περίεργο, το να είσαι άνθρωπος και να έχεις ανάγκη κάποιον για να νιώσεις ότι είσαι κορίτσι. Να πρέπει να βάφεσαι, πολύ διακριτικά ώστε να μη φαίνεται, ίσα-ίσα να σε ομορφαίνει, ενώ μπορεί να λιώνεις για τον άλλο με τον που τον βλέπεις με τη τσίμπλα στο μάτι. Περίεργος κόσμος.

Το να θες την ησυχία σου αλλά να έχεις ανάγκη και τους φίλους σου. Να έχεις ξεχωρίσει από τους γονείς σου αλλά να θες να ξέρεις ότι σ' αγαπούν. Να σου σπάει τα νεύρα αλλά να θες να μείνεις στην αγκαλιά του, όταν σε κρατάει. Αλλά μάλλον αυτή είναι όλη η ομορφιά, ε;

Να θες και την οικονομική σου άνεση αλλά να κάνεις και αυτό που σ' αρέσει, να θες να κυνηγήσεις τα όνειρά σου αλλά να τρελαίνεσαι για το χουζούρι, όταν σε παίρνει.

Πλάκα, πολύ πλάκα έχει η ζωή.

Προσπαθώ..

...να σκέφτομαι θετικά. Όπως προσπαθώ να μη καπνίζω πολύ και τη στιγμή αυτή το πρώτο τσιγάρο μου μυρμηγκιάζει το κεφάλι και μου μουδιάζει το σαγόνι. ''Προς το παθείν'',  που λέει και ο φαλακρός μου φίλος, ''να μη λες προσπαθώ, να λες θέλω''.

Οι κακοί λογισμοί μου όμως πάνε κι έρχονται, κάνουν πάρτυ. Κάπως έτσι νιώθω, σα να κάνω κούνια και να δείχνω στον εαυτό μου εύθυμη, ενώ η εικόνα είναι στην ουσία θριλερική.

Πάω να ξεκινήσω τη μέρα μου. Θέλω.

Eδώ

Δεν έχω ξαναγράψει ποτέ, εδώ. Είναι περίεργα. Κάπως ωραία, κάπως άβολα. Προσπαθώ να μη με χάνω, να είμαι παρούσα στις συζητήσεις αλλά να μη χάνομαι. Γιατί χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ την ισορροπία μου, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται.. Είναι λίγο σαν πείραμα το να προσπαθώ να βρω τί θέλω να πω σε αυτό το χώρο, που είναι εν μέρει δικός μου, αλλά δεν είναι κι όλας. Είναι κάποιου που αλληλοεπιλεχθήκαμε (αν λέγεται αυτό), αλλά πόσο κρατάνε αυτά και για πόσο ένα σπίτι είναι ''και δικό σου''; Μή βάλεις τραγούδι που θα τον προσβάλει, που δε θα του αρέσει, που θα το βρει χαζό, ας το καλό.

Φοβάμαι, μην σηκωθεί και δει. Μήπως δει. Είναι αντιφατικό. Αλλά σε λα βι, ε και;

Paris, Les Halles

Παρατηρώ, κανείς δεν είναι καλά όταν του λείπει αυτή η ισορροπία, όλα του φταίνε και όλα δε πάνε καλά, ότι κι αν κάνει. (Ξερόβηχας από μέσα, το hair and skin δε πέρασε τη κριτική επιτροπή. Τί φταίω εγώ ρε μανάρι, αυτό θέλω ν' ακούσω, αυτό μου βγάζεις ν' ακούσω - μπουχαχα.) 

Όταν πρέπει να πεις κάτι, σε ένα άνθρωπο που χάνεται, είτε γιατί πονάει, είτε γιατί έχει χαθεί στη φαντασία του επικινδύνως, είτε γιατί το τυφλό του σημείο έχει ξεπεράσει κάθε όριο και κάνει κακό στον εαυτό του, είτε γιατί απλά τον έχει μουτζώσει το σύμπαν, δε ξέρεις τί να πεις. Ανάθεμα τις λέξεις, το προφορικό λόγο, τη ψυχανάλυση και την ενδοσκόπηση. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι τίποτα, το απόλυτο κενό. Φακ.

Το ψάχνω μήνες αυτό το κομμάτι. Με βρήκε μια στιγμή από αυτές που μάλλον χαρακτηρίζονται ως ''άκυρες''. Σε ένα μυστήριο, μικρό μπαρ, σε αιφνιδιαστικά γνωστό και κεντρικό δρόμο της πόλης, με πρόσωπα γνωστά μα όχι οικεία, ήμουν μόνη λοιπόν και με συντρόφεψε. Ρώτησα την κάποτε αγαπητή και θαυμαστή φίλη μου το τίτλο, η οποία ρώτησε τον γκέι σκουλαρικοφορεμένο ντιτζέι φίλο της και ιδού. Δε θυμάμαι με ποιόν λέγαμε ότι μπορεί να βρίσκεσαι κάπου αλλά να μη νιώθεις πως είσαι εκεί, στη πραγματικότητα να μη ξέρεις που είσαι, να σε έχεις αφήσει κάπου. Και καταλήξαμε στο ότι γι' αυτό η ''πραγματικότητα'' είναι τρομερά, μα τρομερά σχετική, άρα δεν είναι σίγουρα μία, άρα δεν υπάρχει αλήθεια και ούτω καθεξής.

Προσπαθώ απεγνωσμένα να είμαι τουλάχιστον πάντα εγώ παρούσα, σε σχέση με τον εαυτό μου, αν όχι με το τόπο και το παρόντα χρόνο. Δε μου είναι πολύ εύκολο. Κάποτε μου ήταν σύνηθες. Είχα βρει το ρυθμό μου, επικοινωνούσα, τουλάχιστον με 'μένα. Δεν είναι καθόλου λίγο. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς τα κατάφερα, ποιά ήταν τα βήματα, οι συγκυρίες, οι αποφάσεις... Μάταιος τρόπος, προς το παρόν.

Τουλάχιστον έχω συνείδηση την κατάστασής μου.