Τζάκι; Tζάκι μπα...

Πολύ πολύ συννεφιασμένα είναι έξω. Μάλλον ο καφές μου έχει γίνει απαραίτητος, μόλις τώρα, μετά από μισό φλιτζάνι, άρχισα να  νοιώθω μια όρεξη για κίνηση... Πρέπει να πάρω απόφαση να πάω να πάρω τσιγάρα - πολλές κινήσεις..Ο λαιμός πονάει αμυδρά, σαγρίζει. Θα ανάψω πρώτη φορά το τζάκι σκέφτομαι.

 

Tο Ferdinand.

Συννεφάκι Φερδινάνδε. Χρειαζόμαστε ονειροκράτορες, να φέρουν τα όνειρα και τις προσδοκίες μας, μάλλον, να μας απογοητεύουν, να μας πονάνε, δε ξέρω γιατί. Ντρέπομαι που δε ξέρω να τα πω όπως τους πρέπουν, τα πράγματα.

Είμαι πολύ όμορφα μελαγχολική σήμερα και μ' αρέσει, δε θέλω τίποτα να μου το χαλάσει.

(Να προσέχω τί εύχομαι)

Πώς μπορούν οι άνθρωποι να φυλακίζουν ο ένας τον άλλο; Τί είναι η ελευθερία; Γιατί δε μπορούν όλοι να είναι απλά μια χαρά; Γιατί όλοι έχουμε πάντα προβλήματα; Ο ένας θέλει ν'αλλάξει το κόσμο, ο άλλος θέλει να τον αγαπάνε όλοι, άλλος να τον σώσουν, άλλος να τον συμπαθούν, να τον βοηθήσουν, όλοι αδύναμοι και μικροί. Οι φίλοι είναι καλοί, όλοι από μακρυά. Όλοι εγωιστές, όλοι μας. Γονείς δένουν τα παιδιά, παιδιά δένουν τους γονείς, πριν καν το καταλάβεις έχεις προσβάλει κάποιον, την ευαισθησία του, την αδυναμία του, τη μικρότητά του. Όλοι θέλουν να τους καταλαβαίνεις, να τους ''διαβάζεις'', να συμπεριφέρεσαι ανάλογα, όπως ''πρέπει''. Μου τη δίνει αυτή η σύμβαση, μου τη δίνει ο ''εαυτός'', όλων. Όλοι να αποδείξουν ότι ''είναι'', να τους πιστεύουν, να τους θαυμάζουν, να μας θαυμάζουν γιατί είμαστε όμορφοι, έξυπνοι, ξεχωριστοί, πολύτιμοι, άρχιντς.

Δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια, είπε ο σάτυρος. Μπορεί να έχει δίκαιο τελικά. Πουθενά, ούτε μεταξύ συγγενών πρώτου βαθμού. Πουθενά. Είναι όλοι τόσο πολύπλοκοι. Τόσο μόνοι τους.

Με ηρεμεί κάτι. Μόνο. Αυτή τη στιγμή. Μία σούπα κακοφτιαγμένη, με αγάπη.