Reversible

Τελείωσε το κόκκινο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο κοντά στο πυρήνα τους. Αν υποθέσουμε ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα κύτταρο, τότε εκείνοι είναι ευκαρυωτικό, αλλά το κυτταρόπλασμά τους είναι τόσο λίγο που μετα βίας ξεχωρίζει η πλασματική τους μεμβράνη από τη κυτταρική. Μπορείς να δεις ξεκάθαρα το σχήμα του πυρήνα τους, ο οποίος έχει υπερογκωθεί  προκειμένου να επιβιώσει το κύτταρο. Τα λοιπά (κενοτόπιο, ριβοσώματα, μιτοχόνδρια και τα ρέστα) ασφυκτιούν και εξέχουν σαν παράσιτα, μέσα από τη μεμβράνη. Εξηγούμαι: έχουν συγκεντρωθεί τόσο γρήγορα στο στόχο τους, μα τόσο αποκλειστικά ταυτόχρονα, ώστε η ισορροπία τους χάνεται, απειλητικά για τον οργανισμό τους. Είναι οξύθυμοι, πληγωμένοι, αναίσθητοι (αυτοί, οι πιο ευαίσθητοι όλων), στεγνοί.

Το δικό μου κυτταρόπλασμα κοντεύει να πνίξει το πυρήνα. Τα μιτοχόνδρια κάνουν πάρτυ.

Δε ξέρω πως να βοηθήσω ή να βοηθηθώ. Μάλλον μόνο η όψη του άλλου κυττάρου αρκεί και τα λόγια περιττεύουν. Ελπίζω.



Σκεφτόμουν μέσα στο Β5 πως, όταν συναναστρέφονται δύο άνθρωποι, χωρίς να το καταλαβαίνουν, ερήμην τους, κάτι άλλο, ένα από τον ένα και ένα από τον άλλο, βγαίνει και επικοινωνεί. Δε μας ελέγχουμε, δε καταλαβαίνουμε τί έχει συμβεί, ποτέ απόλυτα. Την ώρα που μιλάς νομίζεις ότι επικοινωνείς, η μάλλον επικοινωνείς, πάνω σε ένα  θέμα. Αλλά αργότερα, βρίσκεις μια αίσθηση μέσα σου, την αίσθηση που σου έχει αφήσει, του άλλου. Μπορεί να τον συμπαθείς, να τον αγαπάς σχεδόν, αλλά να μην αντέχεις αυτή την αίσθηση. Ή μπορεί να μην επικοινώνησες αρκετά αλλά η αίσθησή σου να είναι ονειρική. Άπειροι οι συνδυασμοί. Θέλω να πω πως η δουλειά γίνεται ουσιαστικά χωρίς να το καταλαβαίνουμε ή να καθοδηγούμε. Σα να βγαίνει και να αιωρείται από πάνω μας ένα κομματάκι παζλ, εμείς, σε σχήμα, σχηματοποιημένο αλλά παρ' όλ' αυτά ευμετάβλητο, εξαρτάται την ηλικία κτλ. Αιωρείται πάνω από τον συνομιλητή το αντίστοιχό του κομματάκι. Εκείνα, τα δυο τους, θα προσπαθήσουν να ενωθούν. Όσο μιλάς εσύ εκείνο προσπαθεί να βρει τη πλευρά που κάπως κουμπώνει με του άλλου. Άλλες φορές δε γίνεται καμία σύνδεση, άλλες μικρή, χαλαρή, κι άλλες κουμπώνεις σε ικανοποιητικό βαθμό. Το χρονικό διάστημα που συμβαίνει ένωση τα στοιχεία του ενός εισχωρούν στου άλλου και αντιστρόφως, αυτό είναι που αφήνει και την αίσθηση. Υπάρχει περίπτωση στη προσπάθεια να κουμπώσεις να φθαρεί μία άκρη του παζλ. Ή ενώ βλέπεις πως έχεις κουμπώσει με ανορθόδοξο τρόπο να επιμένεις να μένεις κουμπωμένος.