Το έχει κάνει και "παιδικό" η disney, στο ''fantasia''. όταν ήμουν μικρή μου φαινόταν τρομαχτικό. τώρα μου αρέσει πολύ. πάρα πολύ. Ευτυχώς που υπάρχει και η μουσική. Δε με νοιάζει πια το ''επικό αίσθημα'' , δεν έχω πια την ανάγκη να συρρικνωθώ, να λουφάξω, να κουλουριαστώ σε μια δίνη όπως παλιά με τη μουσική.Θαυμάζω την αρτιότητα του έργου, τη γέννησή του, την ολοκληρωμένη σκέψη και εκτέλεση. Είναι ένας άλλος κόσμος, ο κόσμος ->του<- με σάρκα και οστά, του έδωσε σάρκα και οστά, με παρτιτούρες, χαρτί - μελάνι, χορδές, ξύλα, αέρα, πνοή, κρουστά, ένα ξυλαράκι να διευθύνει, με τη φωνή του, με τις λέξεις του, με το χέρι του, το αυτί του, τη καρδιά του να νοιώθει, το μυαλό του να συνδυάζει, τα γυαλιά του, τα ρούχα του, το φως που τον φώτιζε, το πιάνο του (αν αληθεύει η ταινία), το δωμάτιό του, την αίθουσα που πρωτοπαίχτηκε, τα κοντραμπάσα.
Άλλες εικόνες, σου τις δίνει μέσα σου, μια αίσθηση, ακούς αυτό που του λέει, χωρίς να σου επιβάλλεται, χωρίς να καταλαβαίνεις κάτι, συμμετέχεις. Τρομάζεις, χαίρεσαι, κατασκοπεύεις, βουλιάζεις και ανατάσσεσαι σ' αυτό που εκείνος έφτιαξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου