Επιστροφή

Μας πόζαρε και έβαλε το σιντί να παίζει.

Πολύ μου άρεσε. Όπως λέγαμε με τον Γ. μερικά τραγούδια είναι ειδικά για ορισμένες περιπτώσεις - ενέργειες. Έτσι ζωγραφίζοντας μερικά κομμάτια είναι ιδανικά. 

Φαντάζομαι τα πρώτα ζευγαρώματα των ανθρώπων. Όταν δεν είχανε στάσεις και πορνό. Πόσο ενστικτώδες είναι αυτό το αίσθημα. Πώς ξέρανε πώς να το κάνουνε και τώρα χρειάζεται κανείς βιβλιογραφία/πορνογραφία; Πόσο εκμεταλλεύονται οι εταιρίες πορνό αυτή την ανάγκη;

Επιστροφή παιδιά, επιστροφή.

Nα πεθάνω τώρα...;

Ή να το αφήσω για μετά;;;

Ο πρώτος νες

Και ο δεύτερος μην σου πω. Έτσι πάνε αυτά.

Μόλις μου φώτισε, ότι κωδικοποιημένα λέει κανείς πράγματα που δεν λέγονται ευθέως. Δεν υπάρχει ευθέως ορισμένες φορές. Το ήξερα, μάλλον. Αλλά τώρα το νοιώθω καλύτερα.

Ακούω αυτό το καταπληκτικό - καταπληκτικό σάουντρακ 
ζωγραφίζω αυτά τα σαφώς θριλερικά πράγματα

και νοιώθω καλύτερα από ποτέ.

Τυχαίο;

Επισκεφτείτε μας!

Un macaco senzastoria

Που λέτε, τα τζιτζίκια οργιάζουν ακόμα, ακόμα κάνει ζέστη και στο σχεδόν-προάστιο-εδώ οι ελεγκτές γράφουν στα λεωφορεία ανυπεράσπιστους κατοίκους που μπαίνουν για δυο στάσεις στο λεωφορείο, χωρίς εισιτήριο, αφού όλοι οι περιπτεράδες της γειτονιάς είναι κλειστοί. Και φτάνεις στην αγορά τρέμοντας απ' τα νεύρα και νεαροί και νεαρές βγαίνουν από το υπερ-καφέ-εστιατόριο-πισινάτο με βρεγμένα μαλλιά. Δίπλα στα σούπερ μάρκετ και τα χόντος. Αχ Αθήνα με τα κάλλη σου. Αχ.

Και πρέπει να δουλέψεις δύο βραδιές για να βγάλεις το πρόστιμο. Και ξέχασες ότι είναι η γιορτή του σήμερα και το δώρο είναι βιαστικό και ανεπαρκές συναισθηματικά.

Τί να κάνεις; Τί να πεις; Πάω να ζωγραφίσω.

Αχ βαχ Αυγουστιάτικα

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .Τίτλος :

                                               

                                                ''άι-ουιλ-μπι-δερ-σουν''

                                                               ,

                                                       

                                                           μπάι μι. 

                                

                                        

                                            Φωτογραφίες του Cy Towmbly 

                                                               :

                                    ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους 

                                        του αιώνα, ο οποίος "έφυγε" πρόσφατα.

...

...

...

Και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας

με

Έλλη  Λαμπέτη

μα δεν είναι 

πανέμορφη;

αναρωτιέμαι

αν 

η τέχνη έχει τελικά κάποιο ρόλο 

''λύσης''

,

στις μέρες μας

Πριν πολλά χρόνια..

..ήμουν σε αυτή την κατάσταση, ουδετερότητας.
Δεν ήξερα τίποτα, μιλούσα με πολλούς, πολλοί ανησυχούσαν για 'μένα, δεν είχα στόχους, λέγανε.
Και ήταν καλοκαίρι και πήγα για μπάνιο με έναν φίλο μου, τον Α. 'Ετυχε και ήμασταν οι δυο μας, μάλλον δε θα μπορούσε άλλος από την παρέα. Και σαν σοβαρό παιδί που είναι με ρώτησε σε ποιά κατεύθυνση θα πήγαινα, ξεκινούσε η δευτέρα λυκείου, σε ποιά σχολή θα στόχευα. Του μίλησα ειλικρινά, ότι δεν με ένοιαζε, ότι θα περνούσα όπου θέλανε και αποφασίζανε οι γονείς μου. Και όταν θα τελείωνα τη σχολή θα ανέβαινα σε ένα βουνό να ζωγραφίζω.

''Και γιατί δεν πας στην καλών τεχνών;'', με ρωτάει. Και καθάρισαν όλα τα σύννεφα. Δεν θυμάμαι αν ήξερα καν για τη σχολή αυτή, επαρχεία ήμασταν, θα είχα ακούσει αλλά δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Μετά από λίγο ήρθαν οι δικοί μου να με πάρουν με το αμάξι. Άνοιξα τη πόρτα, μπήκα μέσα και τους ανακοίνωσα: θα πάω στην καλών τεχνών. Ένα χρόνο και δυο μήνες αργότερα είχα περάσει.

Προσπαθώ λοιπόν να φανταστώ τί θέλω να κάνω, όχι άμεσα, αργότερα, μήπως και έρθει πάλι η αναλαμπή. Τί σκατά θέλω να κάνω; Γιατί έχω βαλτώσει έτσι; Πάλι όλοι ανησυχούν με την αδράνειά μου, πάλι τίποτα δεν έχει νόημα, πάλι είμαι χαμένη και δεν ξέρω από πού είναι η έξοδος.

Δουλειά, ναι, θέλω να έχω τα δικά μου λεφτά. Ζωγραφική, ναι, την αγαπώ. Αλλά δεν ξέρω τί θέλω να κάνω. Πού είναι η καλή μου νεράιδα; Όχι να με μεταμορφώσει σε πριγκίπισσα (με δουλειά στη προκειμένη περίπτωση) αλλά να μου δείξει τί στα κομμάτια θέλω.

Titian

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ή μάλλον θυμήθηκα, διαβάζω ένα βιβλίο του φίλτατου Βολλάρ, ο εξής:

                photo by Picasso

 Picasso

Cezanne

 Renoir

Αυτός λοιπόν. Ήταν έμπορος έργων τέχνης, εξού και οι προσωπογραφίες του από όλους αυτούς. Έχει γράψει το λοιπόν, ένα βιβλίο για τον Renoir, και λέει ο Ρενουάρ, μπλαμπλαμπλα, για τον Τιτσιάνο. Και ακουστά τον είχα τον τύπο, έχει και ο δάσκαλος στο φροντιστήριο μία τεράστια αφίσα με μία Δανάη του 

αλλά δεν είχα δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία. Και είπα λοιπόν να ξεσκονίσω κανένα βιβλίο, για τον κύριο Τισιανό. Και, όπως θα έχετε καταλάβει, έχω πάθει πλάκα. Ο τύπος είναι απίστευτος. Τέικ ε λουκ: 

Αν εξαιρέσεις τις θήκες για τα τσουτσούνια τους που ναι, είναι λίγο κάπως αστείο την σήμερον ημέραν, κατά τ' άλλα είναι απίστευτος, απίστευτος όμως. Και όλως τυχαίως έχει σήμερα το El Greco στο mega, και ο Τιτσιάνο ήταν ο δάσκαλός του. Και ενώ για Δομίνικο έχουν βάλλει αυτό το μαναράκι 

τον Τιτσιάνο τον κάνει ο Μουστάκας : )

Κουλουριασμένος στα στρωσίδια δεν τον χωρά το μυαλό του. Βρίσκει τον διακόπτη, ανάβει το μικρό φωτάκι. Ανακάθεται πανικόβλητος. Συνειδητοποιεί την εικόνα των γυμνών του ποδιών καθώς κρατάει το κεφάλι του μέσα στα δυο του χέρια. Ησυχάζει λίγο. Κοιτά πώς ξεπροβάλλουν σιωπηλά, έτοιμα να τον πάνε, αντίθετα με το μυαλό του που ροκανίζει σκέψεις, χωρίς να φαίνεται και χωρίς να τον πάει πουθενά. Και καταλαβαίνει ότι δεν τους δίνει ποτέ καμία συνειδητή σημασία. Ακούραστα και υπάκουα, φιλότιμα πόδια.

Η πρώτη σκέψη του λέει να πιει αλκοόλ πολύ και μετά να ξεχαστεί μέσα σε ένα όμορφο πρόσωπο, να το χαϊδέψει και μετά να χαϊδέψει τη μέση της, να δεχτεί στοργή. Δεύτερη σκέψη ότι έτσι μόνο αποφεύγει. Τον ίδιο.

Να πιαστεί αλλού. Οι φίλοι. Σιωπή. Οι καημένοι οι φίλοι, στέκουν πάντα εκεί, ευεργετικοί και σκληροί, τον κοιτάνε θλιμμένα, ακόμα και μέσα στον ενθουσιασμό τους. Ξέρουν πως δεν είναι ευτυχής. Ξέρει πως δεν είναι κι εκείνοι ευτυχείς. Ακόμα πιο θλιμμένα κοιτούν οι δικοί του. 

Πνίγεται μέσα στη μεγάλη εικόνα του εαυτού του, στον μικρόκοσμό του και κάνει σαματά, «σώστε με».

Φλερτάρει με οποιαδήποτε, είναι όλες ξένες και εξερευνήσιμες. Αν είναι καλές μαζί του, γλυκές και εγκάρδιες, δοτικές, του κάνουν ιδιαίτερο καλό. Θέλει μια όμορφη και δοτική να τον σώσει. Έλκεται από την πιο κοντινή. Πάντα ήταν όμορφη. Και δοτική, γι’ αυτό άλλωστε είναι και φίλη του.

Αγαπά μιαν άλλη, μακρινή. Αν είχε μία και μόνο μία νύχτα ζωής θα την περνούσε μόνο μαζί της, να την κρατά. Αλλά μόνο έτσι, μόνο αν σκεφτεί αρνητικά– αν ήταν η τελευταία νύχτα. Οι αρνητικές σκέψεις έχουν ταυτιστεί μαζί της.

Για την πρώτη μέρα, θα 'θελε μια άγνωστη ερωμένη, να τον καθαρίσει. Θα θέλει όμως κι αυτή αγάπη. Θα είναι ένα ζωάκι που χρειάζεται ανάσες για να ζεσταθεί. Και αυτός πνίγεταιι.

Δεν θα κοιμηθεί. Είναι ήδη πρωί. Φτιάχνει καφέ. Φοβάται τις ώρες που θα έρθουν, τις ώρες που το μυαλό του θα συνεχίσει να δουλεύει.

Γιατί το μυαλό είναι μυαλό, γιατί δεν είναι υπάκουο και φιλότιμο όπως τα πέλματά του;

Δεν είμαι αυτός που θες, παρ' το χαμπάρι ρεεεεε!!!

Πότισα..

..τις τουλίπες μου και το μπονζάι του Θ. Πάλι κοιμήθηκα λάθος ώρες, η συγκάτοικός μου σε λίγο θα γυρίσει από τη δουλειά, θα έχει δουλέψει οκτάωρο κι εγώ ξεκινάω τη μέρα μου.
Αλλά δούλευα σχεδόν όλο το βράδυ. Και θυμήθηκα πριν γίνω κοιμωμένη ότι φροντίζοντας το μικρό κήπο μέσα σου (αχ τι γλυκό και κοριτσίστικο!) ο έξω κόσμος είναι ευχάριστα, ενθουσιαστικά βιώσιμος.
Κάτι γίνεται. Μπορώ να κάνω ότι βάλλω στο μυαλό μου, ο κόσμος βαίνει καλώς, δεν παρασιτώ, δεν φυτοζωώ, έχω κάτι να πω. Ταυτίζομαι με τις τουλίπες και το κόκκινο (εν δυνάμει) μπονζάι και ανατσουτσουρώνω. Και ήλπιζα να έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω. Αλλά μπα.

Αύριο θα σηκωθώ νωρίς, έχω ένα συστημένο, τρομάρα του, ποιός είναι;

Να και ο ατάλαντος.

''τα νύχια μου θα μπουν στις σάρκες σου
η αλήθεια -έτσι δε λένε;- είναι οδυνηρή
κι έχει ανάγκη να ξέρεις απ' το αίμα σου
έχει ανάγκη απ' τις λαβωματιές σου
απ' αυτές και μόνον θα περάσει - εάν περάσει
κάποτες η ζωή που μάταια έψαχνες
με το σφύριγμα του ανέμου και τα ξωτικά
και τις κόρες με τους ήλιους επάνω στα ποδήλατα.

Μπρος! Ανοίξου! Φύγε!
Δίχως ρόπαλο και δίχως σπήλαιο
μες στους εξαγριωμένους βροντοσαύρους
κοίταξε να βολευτείς μονάχος σου
να εφεύρεις μια γλώσσα ίσως τσιρίζοντας:
ι ι ι ι ι.

Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει.''

Συγκλονιστήκατε, ε ε ε; Δε φταίω εγώ, λίγο η ημέρα ποίησης, λίγο το ότι το 'χω ρίξει στα βιβλία και στον Ο.Ε. Ανεχτείτε.

αρχίζω...

..σιγά σιγά να ξεμεθάω.

Τους πάγωσα..

..τους ανθρώπους, τί την ήθελα εγώ τη διαχείριση, και σε τρεις πολυκατοικίες κι όλα, μου λέτε, τί; Δεν έφτασε το πετρέλαιο με τον παγετό που έκανε αυτές τις μέρες, το κάψαμε, λεφτά δεν είχα να βάλλω άλλο, μου χρωστάνε τα κέρατά τους. Μείναμε δύο βράδια χωρίς θέρμανση, τελικά σήκωσα δικά μου (εάν το καταλάβει ο κηδεμόνας μου την έχω κάτσει), έβαλα σήμερα πετρέλαιο και σαν να μην έφτανε αυτό ο ένας ο καυστήρας δεν παίρνει μπρος, τον παιδεύω εδώ και ώρες. Kαι πότε θα εκραγώ κι εγώ κι ολόκληρο το τετράγωνο δεν ξέρω..

Όλα τα' χα, αυτό μου 'λειπε, να στέλνω απειλητικά μηνύματα στους οφειλέτες, μπαρούφες, ''και με φέρνετε σε δύσκολη θέση κυρία Τάδε, και θα αναγκαστώ να κοινοποιήσω τη καθυστέρησή σας, και 1000 ευρώ είναι μεγάλο ποσό και έχω αφήσει απλήρωτους ένα σωρό ανθρώπους''..... Ουφ ..... Αφήστε με στην ησυχία μου, ενοχλάω κανένανα;;

Χιονίζει και φυσάει.

O Θ. λέει ότι είναι αντρικό τραγούδι και ότι δε κάνει να το ακούω, μισοαστεία, μισοσοβαρά.

Είμαι από αυτούς...

...που ανεβάζουν ποστ χωρισμού, όπως έλεγε μια ''φίλη'' μπλογκίτισσα. Σόρυ γκάιζ...

Το δύσκολο είναι το κρεβάτι. Να πέσεις στο κρεβάτι, σταματάει εκεί η λογική καθώς χαλαρώνεις, να μη συνδεθείς μαζί του από την οικειότητα της ξαπλωμένης στάσης, να μην τηλεφωνήσεις, γιατί δε πρέπει. Μετά να σηκωθείς από το κρεβάτι, ενώ έχεις  ξυπνήσει και εισέρχεται μέσα σου η ξημερωμένη κατάσταση, πιο βαριά από χτες. Πλακώνει. Ήμουν ταξίδι στο εξωτερικό και μιλούσαμε δυο τρεις φορές τη μέρα, και τώρα έτσι απλά, έτσι απλά δε μπορείς να του μιλάς, αλλόκοτο. Χωρίς να γίνει κάποιο γεγονός, απλά ξαφνικά είσαι απέναντι από την άλλη πλευρά, μόνος σου και χάσκεις. Σε έχει ξεβράσει το κύμα και ξέρεις ότι αυτή τη φορά πρέπει να συνεχίσεις και να περπατήσεις στο δάσος, να μη κάθεσαι να φωνάζεις στην όχθη μπας και φανεί απέναντι, να μην απειλείς ότι θα πέσεις να πνιγείς για να σε λυπηθεί (ναι, είμαι από αυτές).

Ήθελα πολύ μια σχέση, πολύ καιρό, ήθελα κι ''εκείνος'' να είναι ξεχωριστός, τον έψαχνα. Δε θέλω να μειώσω ότι έζησα, θέλω όντως να το κατατάξω όμως. Δε μπορούσε να είναι πιο ξεχωριστός, είχε ότι ήθελα, είναι πανέξυπνος, όμορφος, απρόβλεπτος, απροστάτευτος, δύσκολος, ταλαντούχος, εργατικός, σαδιστής, μωρό, διασκεδαστικός κι άλλα πολλά. Όλα με έλκυαν, περισσότερο οι δυσκολίες και αυτό που έβλεπα εγώ πιο μέσα από τη συμπεριφορά, ήθελε αγάπη, πολλή αγάπη.

Και να, που πέρασε η πρώτη μου ''μεγάλη σοβαρή σχέση'' και προσπαθώ να το βλέπω θετικά, ήταν αυτό που ήθελα, αν δεν ήταν τόσο δύσκολο τώρα θα πήγαινε να πει ότι δεν είχαμε δεθεί, ότι δεν είχαμε αγαπηθεί. Δεν θα ήτανε αυτό που ήτανε.

Νομίζω ότι ακούγεται άσχημο έτσι όπως το λέω. Αλλά προσπαθώ αυτή τη φορά, μια που κλείνει ο κύκλος να βάλω ένα όμορφο κούμπωμα και να μείνει κλειστός κύκλος. Χωρίς παράνοιες.

Νοιώθω καλύτερα τώρα, ήδη μέσα σε λίγες μέρες, είναι επίπονο και λυτρωτικό μαζί. Δεν νοιώθω ακριβώς ξελαφρωμένη, νοιώθω μουδιασμένη, δε μπορώ να εστιάσω τη σκέψη μου ή το βλέμμα μου εύκολα αλλά από την άλλη νοιώθω να μπαίνει ξανά ο εαυτός μου σιγά σιγά σαν υγρό μέσα στις φλέβες μου και ξαναθυμάμαι....έτσι ήμουνα. Είναι λίγο περίεργο να ξαναγυρνάς στον εαυτό σου. Κλασσικά ''τί έχω κάνει στη ζωή μου, για εμένα'' και τα ρέστα. Αλλά τουλάχιστον είσαι εσύ.

Απίστευτη ανάγκη για φίλους.

Oι τουλίπες είναι το λουλούδι της αιώνιας αγάπης, λέει η Chloe, τραγικό να έχω 35 βολβούς να φυτέψω αυτές τις μέρες. Ναι, τώρα το παρακάνω μελοντραματίκ.

Το χειρότερο ήταν με τον Θ. όταν μου είπε ότι είναι ευτύχημα, ότι μακάρι κανένας μας να μη λυγίσει πάλι, ότι πρέπει να πρέπει να, πρέπει να πρέπει να πρέπει να μη γυρίσω αν το ζητήσει. Νόμιζα ότι θα με καθησυχάσει, δεν έγινε αυτή τη φορά. Πήγαμε σε ένα μπαρ πάνω στη πλατεία εξαρχείων, έπαιζε απίστευτα κλαψομούνικη μουσική και έκλαιγα και γελούσαμε με τη κατάσταση του καθόλου βοηθητικού σάουντρακ της υποστηρικτικής βραδιάς. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά 'εκείνος' πέρασε απ' έξω, με έναν άλλο φίλο μας, χωρίς να μας δει. Δεν ένοιωσα τίποτα. Αλλά δε ξέρω αν είναι γιατί όντως είμαι δυνατή ή αν δεν έχω καταλάβει ακόμα τί έχει συμβεί.

Είναι πιο απλό πάντως απ' ότι φοβόμουν. Ο φόβος τελικά είναι η χειρότερη αίσθηση.

Προς το παρόν ακούω τα τραγούδια μας κι απλά με ψιλοπαίρνουν τα ζουμιά, άνοιξα το ημερολόγιο και δεν με έπιασε ίλιγγος διαβάζοντας τις περιγραφές που έχω  γράψει για εκείνον.

Και κυρίως δεν έχω μίσος. Τα ερωτικά τραγούδια είναι για να ομορφαίνουν τον έρωτα, ακόμα και πονώντας είναι πιο ατμοσφαιρικό, πως να το κάνουμε. Μερικά ξυρίζουν, είναι τραγούδια-όρκοι, τραγούδια-μυρωδιές. Αλλά έτσι είναι, είναι φυσιολογικό, είναι υγεία.

Σχεδόν φαντάζομαι ότι θα είμαστε φίλοι, κάποτε. 

Έχει να πέσει πολύ κάπνισμα, δε θα τρώω πάλι, θα ζωγραφίσω, θα πρήξω όσους είναι κοντά μου με αλκοολικές μυξοκλάψες. Είμαι τυχερή όμως. Για όλα. (Έτσι σε θέλω, αισιόδοξη!).

Kung fu panda 2

Δεν έχω ιδιαίτερα καλή διάθεση, νταμ ιτ. Ήθελα να γράψω εύθυμη. Εψές πραγματοποιήσαμε το δεύτερο ''συνοικέσιο'' γι' αυτό το μήνα, ελπίζω να κυλήσει πιο ομαλά από το προηγούμενο. Τους αφήσαμε μόνους, αυτό είναι καλό, από εκεί και πέρα ελπίζω το μικρό μου να διέπρεψε.

Είχα παραγγελία πετρελαίου πρωί πρωί. Και μου έρχεται πάλι το ίδιο νταμάρι, που βρωμάει (κυριολεκτικά), ενώ είχα τηλεφωνήσει στην εταιρία και είχα παρακαλέσει να μην έρθει ξανά ο συγκεκριμένος. Τραβούσε τη ράβδο με τη μέτρηση, σκούπιζε το πετρέλαιο να κατέβει, μετά το έβρεχε να ανέβει στη δεύτερη μέτρηση, όπου στο τέλος έκοψε το μέτρο μου (!!!!) για να του βγουν σωστά τα εκατοστά. Αυτά τη προηγούμενη φορά. Εντέλει με είχε κλέψει, μετά από δύο ώρες που μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε για να βάλει όσο έπρεπε, 2 εκατοστά. Και άλλα 3 τώρα. Αισθάνομαι άσχημα, προσπαθώ τελευταία να μη βρίζω και να μη κάνω άσχημες σκέψεις, αλλά με υπερβαίνουν τα γεγονότα, απλά!

Αυτά περί διαχείρισης.

Κατά τ' άλλα είναι μήνας γενεθλίων, κάθε μέρα κάποιος έχει γενέθλια και μου άρεσε πάντα ο Φεβρουάριος γι' αυτό  το λόγο. Βρήκα ένα ωραίο δώρο για τον φίλο μου τον Ν. αλλά δε του το έχω δώσει ακόμα.

Για κάποιο λόγο ο καιρός περνάει πάρα πολύ γρήγορα, πολύ γρήγορα. Δεν ξέρω τί να πρωτοκάνω.

Θα κάνω ένα ζεστό ζεστό μπάνιο. Θα συγυρίσω το εργαστήριο. Θα προσπαθήσω να φτιάξω τον νεροχύτη, να συναρμολογήσω τους σωλήνες που ξεσυναρμολόγησα προχτές. Δε ξέρω από πότε κάνω εγώ τέτοιες δουλειές.



Πολλά πολλά πολύχρωμα ψηφιδάκια, μπιρμπιλωτά. ''Γιατί έχεις το στόμα σφαλιστό; Όταν βρίζεις πώς το έχεις, δε το έχεις ορθάνοιχτο;'' Με ρώτησε. Έκλαψα. Για τη ψυχή μου μάλλον. Τελευταία κατηγορώ μονίμως.

Τα σκάτωσα

Άι γουόντ του θενκ μάι μάδερ...μάι φάδερ... Εν μέρει λυτρωτικό να τα σκατώνεις, έχει μια ηδονή ή εγώ είμαι απλά μαζόχα, παίζει.

Το είχα δει εγώ το έργο πως πάει για μαζική αυτοκτονία, μας το έλεγα, τίποτα. Γι άλλη μια φορά [ξαφνικά -ου! οποία έκπληξης!] ανακαλύπτω πόσο τέλειοι είναι οι φίλοι μου και ότι καραβάκια ειρμών σκέψεων με πάνε και πάνε και μ' αρέσει εκεί που φτάνουν, ότι έχω ιδέες και όρεξη για δουλειά, ότι υπάρχουν χώρες ανεξερεύνητες, βιβλία αδιάβαστα, άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται (!). Έξω από το παλάτι - κουκούλι ο κόσμος ακόμα υπάρχει. Αυτά περί ηδονής της σκατοκατάστασης, να μη παρεξηγηθώ. Φυσάει καθαρός αέρας, κι ας είσαι ζαλισμένος.

Ο Θ. ο ψυχολόγος στη θέση- κορυφή όλων των ψυχολόγων απεφάνθη ότι όλο το πόιντ είναι να βρίσκεται κανείς στον ''άξονά'' του, ότι μόνο έτσι είναι κανείς (όσο) ευτυχής (μπορεί να είναι ένας άνθρωπος) και εν συνεχεία μόνο έτσι απολαμβάνει τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Έλα δεν το πιστεύω!

Το να βρίσκεται κανείς στον Άξονά του σημαίνει να είναι ^ζεν^;



Κάπως έτσι κατέστρεψα το τελευταίο έργο, ακούω Rubinstein και ότι pop μου χτυπάει στα νεύρα, αφού βρέθηκα να τσιρίζω, να μην κοιμάμαι πάλι πριν βγει ο ήλιος, να μη σηκώνω τα τηλέφωνα στο 95% των επαφών αφού η οθόνη δε γράφει αυτό που θέλω να δω, προσπαθώ να ζυγίσω και να βρω ποιός πάτησε πρώτος τη νάρκη, πότε τοποθετήθηκε η εν λόγω νάρκη, κι όπως λέει και το τραγούδι τί δε μπορεί να δει ο ένας στον άλλο- άκρη καμία ή μάλλον τα γνωστά συμπεράσματα - ψυχανεμίζομαι ή μάλλον ελπίζω ότι όπως μπλέξαμε τα μπούτια μας χωρίς να το καταλάβουμε έτσι θα τα ξεμπλέξουμε.

Samantha

Σα να σηκώνονται τα μούτρα, έλα, λίίίίγο ακόμα!

Μούτρα μέχρι το πάτωμα.

Σήμερα δε μου πάει και πολύ η μέρα. Ζηλεύω την κολλητή μου που έφυγε για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, ξέχασα τα γενέθλια μιας άλλης φίλης. Νοιώθω μια μουντίλα, το οποίο είναι κακός, πολύ κακός οιωνός για τη συνέχεια και για όποιον είναι κοντά μου - μεταφέρω αρνητική ενέργεια -> στη καλύτερη περίπτωση..

Είπα λοιπόν να γράψω, να ξορκίσω το κακό - να ξορκίσω το κακό.

Κάνουμε αποχή απ' το τσιγάρο, εξαιτίας ενός επιμόνου βηχαλίωνα που δε λέει να σταματήσει να τονε βασανίζει - κάνω συμπαράσταση. Ίσως να οφείλεται εν μέρει και εκεί ο εκνευρισμός.

Μπου, ζηλεύω. Και θέλω να καπνίσω, ξέρεις εσύ. Μαζί την έχουμε βγάλει τη ροζ φωτό.

Το πιο συμπαθητικό θυμάμαι ήταν η μικρή μπανιερίτσα. Πολύ μικρή. Είχα γεμίσει τους τοίχους χαρτάκια, αποκομματάκια, εικονάκια και εισητηριάκια, μπας και κάνω ζεστή την ατμόσφαιρα. Νόμιζα ώρες ώρες πως θα με πιάσει κρίση, ειδικά τα βράδια που ξάπλωνα και δε με έπαιρνε ο ύπνος. Άκουγα τους διπλανούς μέσα από τους γύψινους τοίχους : να πλένουν δόντια, να τραβάνε το καζανάκι, να στεγνώνουν μαλλιά και να χασκογελούν. Έκανα μόνο μία φίλη, τη Ναγορέ, πολύ όμορφη και συμπαθητική, πήρε ποδήλατο, είδα και τον πανέέέμορφο φίλο της. Ήμουν πολύ καταθλιψιασμένη για να της κάνω παρέα, εντέλει, ήθελα να φύγω σαν τρελή.

Τελικά, νοιώθω ευγνωμοσύνη για όσους δε με άφησαν να σκεφτώ καν να μην πάω. Πίστευα ότι δεν κατάφερα και πολλά πράγματα, όσον αφορά τη δουλειά μου και διαπιστώνω πολύ μετά, ότι εκείνη η περίοδος, που πειραματίστηκα και ζορίστηκα με έχει βοηθήσει πολύ.

Η νέα χρονιά...

..ξεκίνησε και συνεχίζει πολύ μα πολύ γρήγορα. Παίζω σκάκι, στο ίντερνετ και στο αγαπημένο μας μαγαζί. Στις διακοπές με νίκησαν όλοι όσοι παίζουν από το σόι αλλά δε το βάζω κάτω! Μόνο με τον παππού δεν έπαιξα, αυτός μου έμαθε, στο δημοτικό. Αλλά έχει παραξενέψει τελευταία.

Τί ήθελα να πω;

Βρήκα μια φίλη πάλι, από το Παρίσι καιρό, χάρηκα γιατί είχα αρχίσει να φοβάμαι πως αληθεύει η κατάρα ότι άπαξ και αποφοιτήσεις αρχίζεις και χάνεσαι με τους περισσότερους. Βρήκα και τον Kurt, παίζει σε διαφήμιση για τη σοκολάτα mars, το τραγούδι εννοώ. Από ακόμα πιο παλιά, ο κολλητός φορούσε ένα τρύπιο κολάν μου και καπνίζαμε σαν τα ρεμάλια μέχρι τα ξημερώματα (σε καθημερινή βάση, όχι ότι δε συμβαίνει πια!) και κοιμόμασταν όταν πια είχε αδειάσει όλη- όλη η μπαταρία και είχαμε ένα αίσθημα θανάτου (ας μου επιτραπεί το μελό) και τρομερής ελπίδας για το τι θα-θα-θα-θα κάνουμε και θα έρθει, χαρμολύπη.

 

Κάνει κρύο και εύχομαι να μη βρέξει και μου χαλάσει τη μπουγάδα.

Κάναμε τη πρώτη μας δουλειά, με το κολλητό. Ξεπέτα (ορολογία της δουλειάς, νοτ μάι φολτ!) αλλά είναι καλά τα λεφτά. Θα ξεχρεώσω κοινόχρηστα και λογαριασμούς και ίσως φέτος να είναι η πρώτη χρονιά που θα κατεβώ σα γυναίκα να πάρω το κατιτίς μου στις εκπτώσεις. Περίεργο.

Στριφογυρίζω στη κούτρα μου το λεγόμενο μίας βασίλισσας, όχι του σκακιού. Ότι μπορεί να ζει κανείς στον ιδανικό κόσμο. Πολλά τηλεφωνήματα προς συνεννόησιν δια καφεσυνεύρεσιν. Αύριο θα ανακτήσω το κινητό μου και θα επικοινωνήσω, το άφησα πρωτοχρονιάτικα σε ένα ταξί και βαρέθηκα μέχρι στιγμής να το πάρω- κάτι θέλει να μου πει το σύμπαν για την επικοινωνία μου το 2011;

Αναμένονται αφίξεις συγγενών, για να μη ξεχνιόμαστε, πφφφ, χρωστάω ένα δώρο, γράφουμε ένα βιβλίο με το μικρό πρίγκιπα, ελπίζοντας εκτός του πλανήτη μας να μη ξεφουσκώσει σαν σαπουνόφουσκα, κι ας είναι ωραίες οι σαπουνόφουσκες που κάνουν να παιδάκια με αυτό το μαρτζαφλάρι, στη περίπτωσή μας δεν μας αρέσουν καθόλου μα καθόλου οι σαπουνόφουσκες, πρέπει να κρατήσω ένα τσιγάρο για το πρωί γιατί δε του αρέσει να μην έχει πρωινό τσιγάρο, ειδικά όταν του τα κλέβω γιατί βαριέμαι να στρίψω, είναι άδικο, τεράστια φλυαρία, ήταν λάθος να πιω κόκα κόλα επειδή μου είχε ανοίξει η όρεξη μεταμεσονύκτια και δεν είχα τίποτα να μασουλήσω, κάτσε τώρα και παραλήρησε, οι σόμπες μας βγάλανε ασπροπρόσωπους και αυτό το χειμώνα, διαφωνούμε συνεχώς για τα ''νι'' στο τέλος των άρθρων, εγώ δε βάζω αρκετά, εκείνος παραβάζει και πάλι οι καταλήξεις μετά από κάποιου τον συμβιβασμό δεν είναι οι σωστές, φοβάμαι να το πω γιατί είναι γρουσούζικο και από ωραίο γίνεται κινδυνοφόρο αλλά τον αγαπώ, κοίταξα για μαθήματα ορειβασίας αλλά είναι πανάκριβα τα άτιμα, όλοι μαθαίνουν ή ήδη ξέρουν οδήγηση μα εγώ δε το παίρνω απόφαση, βλέπω τηλεόραση, από εκεί που χρόνια από ''άποψη'' δεν έβαζα τηλεόραση σπί-τι-μου, νομίζω ότι κάπου εδώ εξαντλώ τα τριτιάτικα και ακόμα δεν άρχισε!